กาลเวลา พาฉันเวียนวน
ระคนแต่ สิ่งปรวนแปร
มันเป็นเพียง ความหลังล้วนแต่
ฝังรอย คอยข่มใจให้มืดมน
บางเวลา ที่เหมือนเป็นสุข
แต่ใจนั้นยังคงความ หมองหม่น
ฉันได้เพียงแค่
ยิ้มยอม รับความทุกข์ตรม
แต่ใจที่เหลือข่ม ซ้ำตรม
ความในใจ เสมือนลวงไป
เผาใจ สิ้นหมดความหมาย
มองใครใคร ทำไมล้วนแต่
ยิ้มลวง พลอยให้ใจเรามืดมน
มีเพียงเรา ที่เฉาความสุข
เก็บความช้ำในดวงใจ หมองหม่น
ขอมีเพียงแค่ ให้ใครสักคน เห็นใจ
และพร้อมจะจริงใจ เหมือนดัง
แค่เพียงแต่ หัวใจ ซื่อตรงต่อกัน
จะมีแต่ สัมพันธ์ มั่นคงต่อกัน
ขอเพียงให้กัน
จะผูกพันด้วยพลัง แห่งใจ
แค่เพียงแต่ น้ำใจ ที่มีให้กัน
จะเป็นดั่ง สายธาร ให้ความชื่นบาน
ทุกข์ใดให้จาง
เพิ่มความหวังและพลัง แห่งใจ
เธอจึงเป็น ความหวังในใจ
ทุกข์ใดจะหมด ความหมาย
มีเธอเคียง คงคลายแหนงหน่าย
ด้วยกาย ใจผูกพันอันมั่นคง
ความจริงใจ ที่ใจคอยอยู่
อย่าให้ฉันต้องเฝ้าคอย ฝันเก้อ
ฉันได้เพียงแค่ หวังรอน้ำใจของเธอ
ที่พร้อมจะจริงใจให้กัน
แค่เพียงแต่ หัวใจ ซื่อตรงต่อกัน
จะมีแต่ สัมพันธ์ มั่นคงต่อกัน
ขอเพียงให้กัน
จะผูกพันด้วยพลังแห่งใจ
แค่เพียงแต่ น้ำใจ ที่มีให้กัน
จะเป็นดั่ง สายธาร ให้ความชื่นบาน
ทุกข์ใดให้จาง
เพิ่มความหวัง และพลังแห่งใจ
แค่เพียงแต่ หัวใจ ซื่อตรงต่อกัน
จะมีแต่ สัมพันธ์ มั่นคงต่อกัน
ขอเพียงให้กัน
จะผูกพันด้วยพลังแห่งใจ
แค่เพียงแต่ น้ำใจ ที่มีให้กัน
จะเป็นดั่ง สายธาร ให้ความชื่นบาน
ทุกข์ใดให้จาง
เพิ่มความหวัง และพลังแห่งใจ
