ฉันเองต้องถูก

ญาติเธอกีดกัน

เพราะตัวฉันมัน

พิการอย่างนี้

ไปรบกลับมา

แขนขาไม่ดี

เพราะเป็นหน้าที่

ชาติชายอย่างฉัน

แล้วเธอต้องกลับ

พบความอับอาย

ฉันมีร่างกาย

ไม่เหมือนก่อนนั้น

เธอเหมือนนางฟ้า

สวยผ่องพรรณ

เป็นนางพยาบาล

ที่งามทั้งกายและใจ

ฉีดยาให้ฉัน

ตายไปเถิดหมอ

นี่เป็นคำขอร้องของคนไข้

แม้เราจะเคยรักกัน

เพียงใด

ฉันก็คงไม่ให้ความสุขสม

ขอเธอจงปล่อย

ฉันไว้ห่างตา

เห็นเธอยิ่งพาหัวใจขื่นขม

ฉันนี้อยู่ไป

เปลืองน้ำเปลืองนม

ใจร้าวระบม

เกินกว่าจะพยาบาล

ฉีดยาให้ฉัน

ตายไปเถิดหมอ

นี่เป็นคำขอร้องของคนไข้

แม้เราจะเคยรักกัน

เพียงใด

ฉันก็คงไม่ให้ความสุขสม

ขอเธอจงปล่อย

ฉันไว้ห่างตา

เห็นเธอยิ่งพาหัวใจขื่นขม

ฉันนี้อยู่ไป

เปลืองน้ำเปลืองนม

ใจร้าวระบม

เกินกว่าจะพยาบาล