Μες στους δρόμους σαν να ′μασταν animal
Με κοιτάνε σαν να 'μουνα ο Hannibal
Οι μικροί κυνηγάνε τα φράγκα πια
Να γεμίσουνε όλοι το moneybag
Η ερμηνεία μου πάντα ένα recital
Είναι ωμό σαν να τρώμε σε sushi bar
Δεν τα πάω καλά με τα playback
Δεν ταιριάζει σ′ εμένα η ζωή του star
Μες στους δρόμους σαν να 'μασταν animal
Με κοιτάνε σαν να 'μουνα ο Hannibal
Οι μικροί κυνηγάνε τα φράγκα πια
Να γεμίσουνε όλοι το moneybag
Η ερμηνεία μου πάντα ένα recital
Είναι ωμό σαν να τρώμε σε sushi bar
Δεν τα πάω καλά με τα playback
Beats Pliz on the game, bitch
Άνετος σαν να ήμουν στο σπίτι μου
Η μουσική αυτή είν′ η καταδίκη μου
Θα πατήσω το beat στραβωμένος
Σαν το διάφραγμα μέσα στη μύτη μου
Τέλος, τέλος
Μάλλον φαίνεται ήρθα διαβασμένος
Από το άγνωστο ως τη φοβία
Κι απ′ τη γεύση της πίκρας στο μένος
Φυλακή μέσα κι έξω από τείχη
Ούτε στον εχθρό μου να μην τύχει
Τα παιδιά απ' τη γειτονιά ονειρεύονται
Και προσεύχονται για λίγη τύχη
Πακετάρουνε κι ας μην το θέλουνε
Θα πεθάνουν νέοι και το ξέρουνε
Εθισμέ, κάπως πρέπει να ζήσουμε
Το κράτος μας θέλει να υποφέρουμε
Κίνημα, κίνημα
Κάποτε λέγαμε πως είναι κίνημα
Τώρα μόνο ηλίθια αντικείμενα
Ούτε καν που κρατάν τα προσχήματα
Οι άνθρωποι πιστέψαν σε πλάνες
Τους Θεούς τούς γεννάνε οι μάνες
Κι εγώ βγήκα από μέσα σου, Άννα
Έχεις φέρει στη Γη ένα Τιτάνα
Έχω ρίμες που καίνε
Αθώους που ξέρω ότι φταίνε
Κανάλια που ψάχνουν να βρούνε στοιχεία
Ενάντια στους στίχους που λέμε
Μια πρωτεύουσα πτώμα
Κάτι σημάδια στο σώμα
Πουλημένοι που μπήκαν στο σώμα
Σημαίνει ότι υπάρχουν ρουφιάνοι ακόμα
Μια τρελή που τζογάρει
Πιστεύει πως θα τους τα πάρει
Έναν φίλο συνωμοσιολόγο που λέει
Πως υπάρχει ζωή στο φεγγάρι
Ορχήστρες που παίζουν για ′μας
Τα κωλόπαιδα της γειτονιάς
Αναπαύσου εν ειρήνη, Paddy
Whatever it takes for us
Είμαι εγώ κι άλλοι δύο εαυτοί μου
Στο κεφάλι μου μέσα με κρίνουνε
Σαν να βγήκα απ' τον πόλεμο
Σαν να μην ξέρω τι θα απογίνουμε
Λες να μπω στον χορό τους;
Μα τους βλέπω, τους ξέρω, υποκρίνονται
Είναι πίσω στο τέλος κι αμύνονται
Κι όπου φυσάει άνεμος υποκλίνονται
Έχω έμπνευση σήμερα
Βγαίνω μια βόλτα κι αφήνω πίσω τις ανέσεις
Έτσι απλά για να γράψω δυο λέξεις
Στο στενό που κοιμήθηκε ο Αλέξης
Θέλω δύναμη, όχι ελπίδα
Και τη γνώση μου να ′χω γι' ασπίδα
Όταν θα ′ρθει η πτώση θ' αντέξεις;
Όταν θα 'ρθουμε θα το προβλέψεις;
Κίνημα, κάποτε λέγαμε πως είναι κίνημα
Τώρα μόνο ηλίθια αντικείμενα
Ούτε καν που κρατάν τα προσχήματα
Κι εγώ θέλω να γράψω για ιδέες
Για kalashnikov και για ορχιδέες
Για τον έρωτα και για τον θάνατο
Κι ίσως, Τέχνη, με κάνεις αθάνατο
Έλα εδώ να σου μάθω το label
Ο Σεραφίμ δίπλα μου είναι αδερφός
Έχω δύο γραφίστες και δύο κλιπάδες
Μαζί μας ο Melow κι ο Rows
Έχω τρία τσακάλια που ράβουνε ρούχα
Για να ′χουνε οι δρόμοι prestige
Oldschoolάδες που γίναν γονείς
Και αναθρέφουν μωρά που θα γίνουνε MC′s
Έχω ρίμες που καίνε
Αθώους που ξέρω ότι φταίνε
Κανάλια που ψάχνουν να βρούνε στοιχεία
Ενάντια στους στίχους που λέμε
Μια πρωτεύουσα πτώμα
Κάτι σημάδια στο σώμα
Πουλημένοι που μπήκαν στο σώμα
Σημαίνει ότι υπάρχουν ρουφιάνοι ακόμα
Μια τρελή που τζογάρει
Πιστεύει πως θα τους τα πάρει
Έναν φίλο συνωμοσιολόγο που λέει
Πως υπάρχει ζωή στο φεγγάρι
Ορχήστρες που παίζουν για 'μας
Τα κωλόπαιδα της γειτονιάς
Αναπαύσου εν ειρήνη, Paddy
Whatever it takes for us
Arte Povera
Η τέχνη των φτωχών, 2022
