มันก็คงจะดีถ้าเวลาเดินช้า

เพื่อจะเหลือเวลากับเธอให้นานนาน

มองไปรอบรอบตัวเองนึกถึงบางครา

แต่ใจฉันแตกสลายเมื่อคิดถึงเธอในบางครั้ง

แม้ว่าในวันนี้ตัวเธอไม่อยู่แล้ว

แม้ว่าทั้งชีวิตจะไม่ได้เจอกันอีก

ก็ยังดีที่เธอสบาย ดีแล้วเธอไม่ทรมาน

ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณที่ไปรับไปส่ง

บ้านอยู่ชุมพรแต่มีแข่งที่กรุงเทพ

สาธยายกับพ่อว่ากูเท่ไปหมด

เงินที่ผมได้ใช้ทั้งปีก็ไม่หมด

ผมแม่งโคตรจัดจ้าน

หยิบคำศัพท์เข้ามาจับวางหมับในระหว่างกลางทางที่กูกลับบ้าน

ผมไม่อยากเรียน

เพราะมันมีบทกลอนที่ผมอยากเขียน

พ่อไม่ตอบยิ้ม มันก็ดีแล้วนะถ้ามึงอยากเพียร

พ่อไม่อ่านเขียน พ่อไม่อาจเรียน

เข้ากรุงเทพตอนสิบห้าแล้วมาแบกผืนผ้าสี่สิบ

เงินเดือนได้แค่หมื่นห้า บ้านแค่หลังเดี่ยว

กับฝ้าที่มีแค่ผนังเดียว ไม่มีสมบัติพร้อม

วอลเปเปอร์เป็นรูปผมกับน้อง

พ่ออยากให้ผมแกร่งดั่งค้อน

ลูกผู้ชายมันไม่สมกับร้อง

ข้อนั้นผมรู้แต่เสียงในใจผมสะท้อน

กูว่าไม่ไหวก็ร้อง

มันก็คงจะดีถ้าเวลาเดินช้า

เพื่อจะเหลือเวลากับเธอให้นานนาน

มองไปรอบรอบตัวเองนึกถึงบางครา

แต่ใจฉันแตกสลายเมื่อคิดถึงเธอในบางครั้ง

แม้ว่าในวันนี้ตัวเธอไม่อยู่แล้ว

แม้ว่าทั้งชีวิตจะไม่ได้เจอกันอีก

ก็ยังดีที่เธอสบาย ดีแล้วเธอไม่ทรมาน

มันก็คงจะดีถ้าเวลาเดินช้า

เพื่อจะเหลือเวลากับเธอให้นานนาน

มองไปรอบๆตัวเองนึกถึงบางครา

แต่ใจฉันแตกสลายเมื่อคิดถึงเธอในบางครั้ง

แม้ว่าในวันนี้ตัวเธอไม่อยู่แล้ว

แม้ว่าทั้งชีวิตจะไม่ได้เจอกันอีก

ก็ยังดีที่เธอสบาย ดีแล้วเธอไม่ทรมาน