ก็ตรงเวลาอย่างนี้ไม่เคยเปลี่ยน
ผู้คนทยอยเบียดฉันให้เดินไป
กับไฟฉายที่คอยส่องทาง
ให้ฉันได้เดินตามแสงไฟ
ส่องฉันเดินตรงไปหยุดที่เดิม
ที่เดิมตรงมุมแห่งนี้เคยมีเธอ
ต้องมาด้วยกันเสมอทุกทีไป
ที่โรงภาพยนตร์แห่งนี้
เก็บวันดีๆ อยู่มากมาย
ได้หัวเราะร้องไห้ใปกับเธอ
แม้ไม่อาจกลับไปได้เหมือนเดิม
ยังอยากจะมานั่งดู
ไม่รู้ยิ่งดูเท่าไรยิ่งตอกย้ำ
ไม่อยากดูภาพยนตร์แบบนี้
แบบที่ต้องมีแต่ฉัน
เมื่อไม่มีเธอคนนั้นจะทนดูได้ไง
ขาดเธอดูภาพยนตร์ด้วยกัน
ก็ฉันทำใจไม่ได้
ไม่รู้ทำไมต้องฝืนใจทนนั่งดู
ให้มันยิ่งเหงาใจ
ที่เดิมตรงมุมแห่งนี้มันว่างเปล่า
ต้องดูคนเดียวต้องเหงาถึงเมื่อไหร่
ฉากสุดท้ายกำลังจบลง
และฉันก็คงต้องลุกไป
ไม่เห็นจะมีใครอยู่ข้างฉัน
แม้ไม่อาจกลับไปได้เหมือนเดิม
ยังอยากจะมานั่งดู
เพิ่งรู้ยิ่งดูเท่าไรยิ่งตอกย้ำ
ไม่อยากดูภาพยนตร์แบบนี้
แบบที่ต้องมีแต่ฉัน
เมื่อไม่มีเธอคนนั้นจะทนดูได้ไง
ขาดเธอดูภาพยนตร์ด้วยกัน
ก็ฉันทำใจไม่ได้
ไม่รู้ทำไมต้องฝืนใจทนนั่งดู
ให้มันยิ่งเหงาใจ
ขาดเธอสักคนทนดูไม่ได้
บทตีให้ตาย ก็ไม่ซึ้งใจ
ต่อจากนี้ไปไม่มาอีกแล้ว
ไม่อยากดูภาพยนตร์แบบนี้
แบบที่ต้องมีแต่ฉัน
เมื่อไม่มีเธอคนนั้นจะทนดูได้ไง
ขาดเธอดูภาพยนตร์ด้วยกัน
ก็ฉันทำใจไม่ได้
ไม่รู้ทำไมต้องฝืนใจทนนั่งดู
ให้มันยิ่งเหงาใจ
ยิ่งฝืนยิ่งช้ำใจ
