Ayın altında kağnılar gidiyordu

Kağnılar gidiyordu Akşehir üstünden Afyon'a doğru

Ayın altında kağnılar gidiyordu

Kağnılar gidiyordu Akşehir üstünden Afyon'a doğru

Toprak öyle bitip tükenmez

Dağlar öyle uzakta

Sanki gidenler hiçbir zaman

Hiçbir menzile erişmeyecekti

Kağnılar yürüyordu yekpare meşeden tekerlekleriyle

Ve onlar ayın altında dönen ilk tekerlekti

İlk tekerlekti

Ayın altında öküzler

Başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi

Ufacık, kısacıktılar

Ve pırıltılar vardı hasta, kırık boynuzlarında

Ve ayakları altında akan

Toprak, toprak ve topraktı

Gece aydınlık ve sıcak

Ve kağnılarda tahta yataklarında koyu mavi humbaralar çýrılçýplaktı

Ve kadınlar birbirlerinden gizleyerek bakıyorlardı ayın altında

Geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine

Ve kadınlar

Bizim kadınlarımız

Korkunç ve mübarek elleri

İnce, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle

Anamız, avradımız, yârimiz

Ve sanki hiç yaşamamýþ gibi ölen

Ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen

Ve dağlara kaçýrıp uğrunda hapis yattýðýmız

Ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki

Ve karasabana koşulan

Ve ağıllarda ışıltısında yere saplı bıçakların

Oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan kadınlar

Bizim kadınlarımız

Şimdi ayın altında

Kağnıların ve hartuçların peşinde

Harman yerine kehribar başaklı sap çeker gibi

Aynı yürek ferahlığı

Aynı yorgun alışkanlık içindeydiler

Ve on beşlik şarapnelin çeliğinde ince boyunlu çocuklar oynuyordu

Ve ayın altında kağnılar yürüyordu

Akşehir üstünden Afyon'a doğru