คืนนั้นมันนาน

เวียนพ้นวนผ่านแรมปี

แต่ฉันยังจำราตรี

ที่ตัวฉันมีความฝังใจ

อยู่ริมฝั่งน้ำ

เพลินล้ำเคียงคุณอุ่นไอ

ชี้ชมดาวพราวพร่างไกล

ช่างสุกสดใสกลางเวหา

เอ่ยเปรียบคำเปรย

ดาวเชยท้องฟ้า

แนวฝั่งนั้นโอบธารา

ดุจสัญญาว่ารักชล

คำพูดคุณนั้น

หัวใจฉันดังต้องมนต์

มันคล้ายเคลิ้มไปชอบกล

จึงช้ำตนจนร้องไห้

ความหลังยังเตือน

ดูเหมือนคุณปลอบโลมใจ

จูบนั้นมันเต็มทรวงใน

ฝากความรักใคร่ไปนิรันดร์

โอ้ยังวาบหวิว

กลัวริ้วกลัวรอยจูบพลัน

เห็นรอยคอยเตือนจิตฉัน

แต่เกรงจูบนั้นมันระเหย

แต่จูบคุณยัง

ดังลมรำเพย

ลมจูบหวนกลับดังเคย

ไม่ละเลยลืมฉันไป

จูบคุณคืนนี้

หวามในฤดีเพียงใด

เป็นเพราะฉันจำเยื่อใย

คืนนั้นได้ในรสจูบ