ขี้เหร่ เพียงไร
ขี้เหร่เพียงไหน ฉันก็จะรัก
ฉันรัก ฉันใคร่
เธอด้วย หัวใจ ของฉัน
คนขาว คนดำ คนต่ำสูงนั้น
สำคัญ ก็ที่ จิตใจ
ผิวฉัน มันดำ
ก็เพราะ ตรากตรำ อยู่กับนาไร่
ไม่รู้รังเกียจ ฉันไปทำไม
หรือว่าชาวไร่ อย่างฉันมันจน..
ฉันรัก ฉันใคร่
เธอที่ หัวใจ เหมือนกัน
เธอคิด ระแวง
คอยแบ่ง แยกชั้น
เหมือนฉัน ไม่ใช่เป็นคน
ฉันหลง ละเมอ
หลงรัก แต่เธอ
ผู้เดียว เหลือล้น
เหนื่อยยาก เพียงใด
ฉันก็ ยอมทน
ตากแดด ตากฝน
เพื่อ เธอ..
เช้า ขึ้นมา ฉันไปทำไร่
ส่วน เธอก็ไป
ทำงาน ที่ศาล อำเภอ
กลับบ้าน ตอนเย็น
มาเห็น ใบหน้า ของเธอ
เคยยิ้ม ให้อยู่ เสมอ
เดี๋ยวนี้เธอ บึ้งตึง เปลี่ยนไป..
ฉันรัก ฉันใคร่
เธอด้วย หัวใจ สัมพันธ์
ไม่คิด รังเกียจ
รูปร่าง เธอนั้น
ผิวพรรณ ฉันไม่สนใจ
ถึงแม้ เธอเป็น
ผู้หญิง จากเหนือ
อีสาน และใต้
ถ้าฉันสมัคร รักเป็นจอมใจ
ขี้เหร่ แค่ไหน ก็รัก..
ฉันรัก ฉันใคร่
เธอด้วย หัวใจสัมพันธ์
ไม่คิด รังเกียจ
รูปร่าง เธอนั้น
ผิวพรรณ ฉันไม่สนใจ
ถึงแม้ เธอเป็น
ผู้หญิง จากเหนือ
อีสาน และใต้
ถ้าฉัน สมัคร
รักเป็น จอมใจ
ขี้เหร่ แค่ไหน ก็รัก
ขี้เหร่ เพียงไร
ขี้เหร่เพียงไหน ฉันก็จะรัก..
