เรณู..นคร
ถิ่นนี้ ช่างมี มนต์ขลัง
ได้พบ นวลนาง
ดั่ง..เหมือน
ต้องมนต์ แน่นิ่ง
น้องนุ่ง ซิ่นไหม
ไว้ผมมวย สวยเพริด พริ้ง
พี่รัก เจ้าแล้ว แท้จริง
สาว เวียงพิงค์
แห่งแดน อิสาน..
เราเคย สัมพันธ์
พรอดรัก เมื่อคราว
หน้า หนาว
คืนฟ้า สกาว
เหน็บหนาว น้ำค้างหรือนั่น
เพราะได้ เคียงน้อง
ถึงต้อง หนาวตาย
ไม่หวาด หวั่น
รุ่งราง ต้องร้าง ไกลกัน
สุดหวั่นไหว ก่อนลา..
ผ้าผวย ร้อยผืน
ไม่ชื่น เหมือนน้อง อยู่ใกล้
ดูดอุ ร้อยไห
ไม่คลาย หนาวได้
หรอก หนา
ห่าง...น้อง
พี่ต้อง หนาว หนักอุรา
คอย นับวัน เวลา
จะกลับมา อบไอรักเก่า..
เย็นลม เหมันต์
ผ่านผัน ยิ่งพา สะท้อน
โธ่น้อง บังอร
ก่อนนั้น เคยคลอ เคียงเจ้า
ครั้ง เที่ยว ชมงาน
พระธาตุ พนม
ยาม หน้า หนาว
พี่ยัง ไม่ลืม นงเยาว์
โอ้ แม่สาว เรณู..
