Kavuşursak biteriz biz,

Biz mutlu sonlar katiliyiz.

Kavuşursak biteriz biz,

Sevgiyle bakan gözleri kör ederiz.

Herkesin bildiği bir aşk,

Herkesin attığı bir imza,

Herkes gibi değiliz biz.

Belki biraz serseri,

Belki biraz deliyiz,

Ama kavuşursak biteriz biz!

Pervane böceğinin mum alevine sevdası,

Ateş böceğinin susuzluğuyuz biz.

Yanar, ama su içmeyiz.

Etrafında döner, alevle dansederiz.

Bize kimseden zarar gelmez. Biz;

zararı ancak kendi kendimize veririz.

Severiz, özleriz,

aşktan ölsek kimseye söylemeyiz.

Biz, artık biz değiliz.

Ruhlar kavuşur

ve konuşur gökyüzünde bir yerde,

Ama bedenen kavuşursak biteriz biz.

Melekler bize ağlar,

biz halimize güleriz.

Onu bilir, onu söyleriz,

Kavuşursak biteriz biz, biteriz biz...

İki sınır ülkenin dikenli telleriyiz,

Dokunursak; kanar ellerimiz.

Kimselere söylemez gizli gizli severiz.

Ama kavuşursak biteriz biz.

Bir kor var içimizde yanan,

Onu küllendiremeyiz.

Görüşemeyiz, konuşamayız ve sevişemeyiz.

Bir aşk var bizi biz yapan,

Kavuşursak biteriz biz.

Biz herkes gibi değiliz.

İstediğimiz zaman gelip,

İstediğimizde gidemeyiz.

Kahve içip, gülüp, konuşup,

başbaşa yemek yiyemeyiz.

Ne bir filmdeki mutlu son,

Ne de göz yumulacak bir kaçamak

değiliz biz.

Biz sadece özlemle severiz,

Ve kavuşursak biteriz biz.

Sevda; iki kişinin birbirine aşkı

değil artık.

Artık, her aşk her ağızda sakız.

Biz, birbirimize aslında

her aşıktan daha yakınız.

Belki ayrı şehirlerdeyiz,

Ama her gece aynı mehtapta buluşur,

Yağmur yağarsa;

çıkar, aynı yağmurun altında ıslanırız.

Bu aşkı, ancak biz biliriz.

Şiirleri güvercinlerin kulağına fısıldar

Mektupları suya yazarız.

Biz belki ayrıyız,

Ama her gün aynı geceyi sabahlarız.

Melekler bize ağlar,

biz halimize güleriz.

Onu bilir onu söyleriz.

Kavuşursak biteriz biz, biteriz biz!