ฉันคนป่าดอยเดินตามรอยไถ
เพื่อนก็คือวัวควาย
ไม่มีความใฝ่ฝันไม่อยากเป็นอะไร
ชีวิตคนบ้านนา
เคยมีเธอร่วมเรียงเถียงนาแต่ก่อน
ปั้นก้อนข้าวเหนียวจิ้มปลาร้า
คนเรียนสูงเขามองว่าไร้ค่า
ฉันมองว่าพอเพียง
จวบจนวันนี้ที่เจ้าจากไป
ไปเรียนวิทยาลัย
เจ้าอยากเรียนสูงมีความฝันใฝ่
อยู่บ้านเรามันทุกข์ทน
วันเวลาผ่านไปเหมือนโกหก
เจ้ากลายเป็นชั้นปัญญาชน
ก้อนข้าวเหนียวเคยเหนี่ยวนำเราสองคน
มาวันนี้มันเหนียวติดมือ
ไปเป็นกิ๊กคนกรุงให้เขาเอาเงินซื้อ
ไก่อยู่ในกำมือ โอ้เจ้าแม่ไก่ฟ้า
ปริญญาก็ไม่ทันได้สักใบเจ้ากลับมีลูกน้อย
พ่ออยู่ไหนที่เคยมารับบ่อยบ่อย
ตามหาทั่วไม่เจอ
อันเมืองหลวงที่เขาว่าศิวิไลซ์
เจ้าคงหาไม่เจอ
กลับมาพักหัวใจที่บ้านเราเถอะ
คนบ้านนายังคอย
เจ้าหอบลูกน้อย กลับมาเถิดนะ
พ่อไม่มีอย่าเกรง
เด็กน้อยคนเดียว พี่จะเลี้ยงเอง
ให้มันวิ่งตามท้องนา
อยู่เมืองกรุงเหนื่อยใจก็คืนเถิด
กลับมาซบตรงไหล่ข้า
คนเรียนน้อยแต่รู้ไหมว่า
รักข้ามีพอเพียง
ไปเป็นกิ๊กคนกรุงให้เขาเอาเงินซื้อ
ไก่อยู่ในกำมือ โอ้เจ้าแม่ไก่ฟ้า
ปริญญาก็ไม่ทันได้สักใบ เจ้ากลับมีลูกน้อย
พ่ออยู่ไหนที่เคยมารับบ่อยบ่อย
ตามหาทั่วไม่เจอ
อันเมืองหลวงที่เขาว่าศิวิไลซ์
เจ้าคงหาไม่เจอ
กลับมาพักหัวใจที่บ้านเราเถอะ
คนบ้านนายังคอย
จะปล่อยไอ้ทุยมันไปหากินเอง
เพื่อร้องเพลงกล่อมเธอ
จะปล่อยไอ้ทุยมันไปหากินหญ้า
จะซับน้ำตาให้เธอ
ปล่อยไอ้ทุยมันไปหากินเอง
เพื่อร้องเพลงกล่อมเธอ
