สุดกล้ำกลืน ยืนน้ำตาคลอ

ใจมันท้อ และอ่อนล้า

ได้แต่มอง

เธอจนเดินลับสายตา

มันเหมือนว่า จะขาดใจ

เคว้งคว้าง

เหมือนหลงทาง กลางป่า

ยืนมองฟ้า ไร้ดาว

ความเดียวดาย ช่างปวดร้าว

เหมือนถึงคราว สิ้นใจ

กี่หยดน้ำ ที่มันไหลลงมา

จากขอบตา ไม่ขาดสาย

มันอัดอั้น บีบคั้น ในใจ

จึงยอมให้ มันออกมา

เคว้งคว้าง

เหมือนหลงทาง กลางป่า

ยืนมองฟ้า ไร้ดาว

ความเดียวดาย ช่างปวดร้าว

เหมือนถึงคราว สิ้นใจ

กี่หยดน้ำ ที่มันไหลลงมา

จากขอบตา ไม่ขาดสาย

มันอัดอั้น บีบคั้น ในใจ

จึงยอมให้ มันออกมา

เคว้งคว้าง

เหมือนหลงทาง กลางป่า

ยืนมองฟ้า ไร้ดาว

ความเดียวดาย ช่างปวดร้าว

เหมือนถึงคราว สิ้นใจ