ฉันคอย ฉันคอย
รู้ไหมฉันคอย
รู้บ้างคนหลังเขาคอย
ตะวันลอย
จะลับเขา พระสุเมณ
นกน้อยเคียงคู่ยามเย็น
ท้องฟ้าเป็น
มองเห็นเช่นสีคราม
ตาลอยคอยแฟน
อยู่ต่างแดนแสนปวดหัวใจ
หรือไปหลงไหล
พบสาวใหม่หนึ่งในสยาม
บุญน้อย
เฝ้าคอยทุกชั่วโมงยาม
ฟ้าสีคราม
เมื่อยามเย็นเป็นใจลอยๆ
ตะวันค้อย
ใจข้อยสีลอยๆ
ค้อยพร้อมกันหนี่
พี่หนีจากน้องสิหวนพ้อบ่นอ
เสียงออดอ้อกอไผ่สีกัน
ตกใจตามมัน
ว่าแม่นซายมาเอิ้น
จะเดินหรือว่าจะนั่ง
เหมือนพี่สั่งมาสะกิดหัวใจ
นี่หนอคิดถึงคนเป็น
เมื่ออยากหาจะไปหาก็อาย
หลายวันแล้วยังไม่คลาย
ไม่สลายคนหลังยังคอย
คนชะม้อยลมปากหวานหนี่
เปรียบใส่ปากพี่
บ่มีเสี้ยวหว่าขม
มื้อหนึ่งพ้นนี่จักเทื่อจักยาม
แม่นถามหัวใจ
ว่าคิดถึงคือเค้า
คนเราตรองดูทุกด้าน
ความทรมานนี่คือการรอคอย
พี่จากน้องไป
ถึงไกลตัวน้องสักหน่อย
คิดบ้างนะคนหลังคอย
ใจดวงน้อยแทบขาดรอนๆ
ถ้าหากจะคิดนอกใจ
จะรักสาวใด
คิดไว้เปลี่ยนใจสังหรณ์
หญิงคนนั้นเขาเพ้อยามนอน
เขาอาวรณ์ร้อนเร่า
ดั่งไฟเผาทรวง
ห่วงบ้างนะ
คนคอยอยู่หลัง
ห่วงเขาบ้าง อย่าคิดคำลวง
คนเขาคอย
ทั้งห่วงทั้งหวง
รักล้นทรวงห่วงเขาบ้างซี
เป็นปีเป็นเดือนคอยถ่าคำ
สัญญายังยั่งความเก่า
คนอื่นถามเอา
นอกเหนือกว่าอ้าย
ตาซ้ายน้องบ่แลแค่
วันหนึ่งยี่สิบสี่ชั่วโมงบอก
ตรงๆซั่วยามซั่วมื้อ
เห็นไผบ่คือ
ได้เห็นเจ้า
