เสียงลมละเมอ
ก็เหมือนเสียงเธอพูดจา
ดวงดาวบนฟ้า
ก็เหมือนดวงตาของเธอ
ได้กลิ่นดอกไม้
ก็เหมือนน้ำหอม
ที่เธอชอบใช้เสมอ
ยังพร่ำยังเพ้อถึงเธอ
ไม่เคยเปลี่ยนไป
ทั้งทั้งที่รู้ว่าเธอไม่เคยรู้หรอก
ไม่กล้าจะบอกว่ารักเธอ
มากแค่ไหน
ในเมื่อเธอกับฉัน
ต่างกันมากมาย
ไม่มีอะไรที่ฉันคู่ควรกับเธอ
แต่ความคิดถึง
มันตกตะกอนในหัวใจ
ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ
ยังรักยังรอเธอ
แม้เธอคือความว่างเปล่า
ถ้าความคิดถึง
มันเป็นก้อนกรวด
คงมากมาย
เอามากองกันไว้
คงกลายเป็นภูเขา
มั่นคงและยืนยาว
เป็นพยาน
ว่าใครเขาเฝ้ารักเธอ
เห็นคนสองคน
จับมือเดินเคียงข้างกัน
ก็เพ้อนึกว่าฉัน
ควงแขนเธอเดินเสมอ
เห็นผัดลูกตอที่เธอชอบกิน
อยากซื้อเอาไปฝากเธอ
แต่ก็รู้ว่าเธอก็คงจะไม่สนใจ
ทั้งทั้งที่รู้ว่าเธอไม่เคยรู้หรอก
ไม่กล้าจะบอก
ว่ารักเธอมากแค่ไหน
ในเมื่อเธอกับฉัน
ต่างกันมากมาย
ไม่มีอะไรที่ฉันคู่ควรกับเธอ
แต่ความคิดถึง
มันตกตะกอนในหัวใจ
ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ
ยังรักยังรอเธอ
แม้เธอคือความว่างเปล่า
ถ้าความคิดถึง
มันเป็นก้อนกรวด
คงมากมาย
เอามากองกันไว้
คงกลายเป็นภูเขา
มั่นคงและยืนยาว
เป็นพยานว่าใครเขา
เฝ้ารักเธอ
ความคิดถึง
มันตกตะกอนในหัวใจ
ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ
ยังรักยังรอเธอ
แม้เธอคือความว่างเปล่า
ถ้าความคิดถึง
มันเป็นก้อนกรวด
คงมากมาย
เอามากองกันไว้
คงกลายเป็นภูเขา
มั่นคงและยืนยาว
เป็นพยานว่าใครเขา
เฝ้ารักเธอ
เป็นพยานว่าใครเขา
เฝ้ารักเธอ
