όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός

βγαίνει απ′ τα πιο σφιγμένα χείλη.

Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά

ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος

η χαραυγή θα σε ξεκάνει.

Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,

κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός

στις εκβολές του θα προσφέρει

όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν

κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ′ τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα

υπάρχει τόπος και για σένα.

Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,

χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.