หอบฮักคืน

เพราะคนเขาหน่าย

ออกจากเจียงฮาย

ด้วยความเงียบเหงา

นั่งขับรถมา

น้ำตาไหลคลอเบ้า

ดูนาฬิกา

ตีสี่กว่าแล้วเรา

มาถึงเมืองพะเยา

ท้องฟ้าก็สางส่องมา

แบกฮักคืน

เพราะเฮาไร้ค่า

ต่ำต้อยเพียงกา

ไม่ควรคู่เขา

มานั่งชายคว้าน

เหมือนศาลาคนเศร้า

แล้วได้สบตา

อีกคนที่พะเยา

เหมือนจะปลอบใจเฮา

ให้ลืมเขาคนเจียงฮาย

เจ้าบอกผู้อ้ายที่ลืมเขา

แล้วมาแอ่ว

พะเยาจะเอา

ใจต้วยอ้าย

สาวริมกว๊าน

ฮักแต๊

บ่หน่าย

บ่เหมือนสาวเจียงฮาย

ที่ฮักง่าย

หน่ายเร็ว

โอ้

หน่าย

น้องนาง

ฟ้าคงจะสาง

หากได้นางปลอบใจ

แบกฮักคืน

หวังติ้งตี้เก่า

พอเจอะนงเยา

ความเศร้าเริ่มหาย

หากว่านวลน้อง

สาวพะเยาไม่หน่าย

ตัวอ้ายคนจน

จะขอฝากใจกาย

มอบให้นายนวลนาง

ตอนฟ้าสาง

ที่พะเยา

เจ้าบอกผู้อ้ายที่ลืมเขา

แล้วมาแอ่ว

พะเยาจะเอา

ใจต้วยอ้าย

สาวริมกว๊าน

ฮักแต๊

บ่หน่าย

บ่เหมือนสาวเจียงฮาย

ที่ฮักง่าย

หน่ายเร็ว

โอ้

หน่าย

น้องนาง

ฟ้าคงจะสาง

หากได้นางปลอบใจ

แบกฮักคืน

หวังติ้งตี้เก่า

พอเจอะนงเยา

ความเศร้าเริ่มหาย

หากว่านวลน้อง

สาวพะเยาไม่หน่าย

ตัวอ้ายคนจน

จะขอฝากใจกาย

มอบให้นายนวลนาง

ตอนฟ้าสาง

ที่พะเยา