แม้ว่าไกลภูผามาคั่นกลาง

ไม่ได้ห่างจนเกินจะห่วงหา

ถึงวันหนึ่งสายลมจะพัดพา

หากมีวาสนาต้องได้มาเจอกัน

แม้ใกล้ตาก็เหมือนฟ้ามากั้น

แค่รักกันไม่พอหรอกใช่ไหม

ถึงวันหนึ่งสายน้ำจะไหลไป

และไม่มีวันไหนที่จะคืนกลับมา

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ฉันและเธอได้พบ

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญถ้ามันจบสิ้นไป

จะเป็นรักนิรันดร์

จะเสียน้ำตาจะเป็นเช่นไร

อยู่ที่วาสนาที่มีมาร่วมกัน

ทุกๆคนต่างล้วนมีหนทาง

ทุกๆอย่างต่างถูกกำหนดไว้

ถึงวันหนึ่งก็คงต้องเข้าใจ

หากที่ฝันเอาไว้ไม่ได้เป็นอย่างนั้น

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ฉันและเธอได้พบ

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญถ้ามันจบสิ้นไป

จะเป็นรักนิรันดร์

จะเสียน้ำตาจะเป็นเช่นไร

อยู่ที่วาสนาที่มีมาร่วมกัน

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ฉันและเธอได้พบ

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญถ้ามันจบสิ้นไป

จะเป็นรักนิรันดร์

จะเสียน้ำตาจะเป็นเช่นไร

อยู่ที่วาสนาที่มีมาร่วมกัน

อยู่ที่วาสนาที่มีมาร่วมกัน