โอ้ล่ะเหนอ
โอ๋โอโอโอ้
ล่ะเหนอ
ผู้สาวภูไทใช่มีแต่ที่เรณู
ได้ฮักและที่ได้ฮู้
คือสาวภูไท
สกลนคร
ครั้งไปเที่ยวงาน
พระธาตุเชิงชุมได้พบบังอร
เหมือนเคยร่วมบุญปางก่อน
อยู่สุดขอบฟ้าก็มาพบกัน
แดดอัสดง
ค่ำลงที่ฝั่งหนองหาร
เฮาสองเคยเที่ยวด้วยกัน
มนต์ฮักสายัณห์
สวาทวาบหวาม
สายลมเฉื่อยฉิว
ทิ้งฝนลิ่วหล่นสาดเสียงกังวาน
เหมือนเสียงใจเฮาสาบาน
ให้หนองหารได้เป็นสักขี
โอ้ละเนอ
หัวใจดังเหมือนต้องมนต์
ท้าวผาแดงและนางไอ่ดล
ให้เจอน้อง
ณแดนแห่งนี้
พรเจ้าช่วยคุ้ม
ฮักยั่งยืนอย่าได้หน่ายหนี
เหมือนนิยายมี
อยู่คู่หนองหาร
คนขานกล่าวชม
แดดอ่อนคราวใด
หัวใจพี่สั่นสะท้าน
คิดถึงเคยฮักผูกพัน
คิดถึงหนองหารที่เคยรื่นรมย์
ความหลังฝั่งหนอง
ที่เคยประคอง
นวลน้องแนบชม
หัวใจยังครางระงม
โอ้แม่สาวสกล
ที่รัก
