เห็นใบไม้ปลิวหลุดลอยตามลม

ที่ร้าวระบมนึกถึงวันที่เธอจากไป

พี่แสนข่มขืนบาดเจ็บที่ใจ

ยังจำสายตาเธอได้ วันจากกันเธอมองใครมีปัญหา

รอจดหมายตั้งแต่วันที่เธอเดินทาง

อกที่อ้างว้าง สุดพรรณนา

ทุกวินาที รอเธอแล้วจนปีกว่า

พอมีจดหมายส่งมา กลายเป็นการ์ดแต่งงาน

เหมือนกลีบดอกไม้หลุดลอยตามน้ำ

เหมือนพี่ต้องคำพิพากษาศาล

อ่านการ์ดเหมือนอ่านคำสั่งประหาร

ให้ตายอย่างทรมานเพราะมีความผิดที่รักจริงใจ

เหมือนกลีบดอกไม้หลุดลอยตามน้ำ

เหมือนพี่ต้องคำพิพากษาศาล

อ่านการ์ดเหมือนอ่านคำสั่งประหาร

ให้ตายอย่างทรมาน เพราะมีความผิดที่รักจริงใจ