ทาแป้งป๋องน้อย
คอยอ้ายบนเตียง
ใจอ้ายลำเอียง
บ่มาหอมแก้มคือเก่า
ตอนฮักหวานชื่น
ทุกคืนเคยหอมแก้มเฮา
พอรักขมดั่งสะเดา
เอียงแก้มคอยเขา
จนคอเฮาเอียง
ทาแป้งป๋องรออ้ายบ่หลูโตน
นอนคอยอ้ายจน
หมดแรงแป้งหล่นบนเตียง
ตอนฮักหวานฉ่ำ
ทุกค่ำมีอ้ายนอนเคียง
พอใจอ้ายนั้นลำเอียง
อ้ายก็เปลี่ยนเตียง
เปลี่ยนคนเคียงกาย
คอยคอยอ้ายคอยไปตายเปล่า
คอยคอยอ้ายคอยไปตายเปล่า
แป้งป่องเก่ามันเซาหอมบ่อ้าย
มาปั้นหน้าหน่ายแหนง
พอกลิ่นแป้งหอมกรุ่นทางใด๋
พอกลิ่นแป้งหอมกรุ่นทางใด๋
มาติดใจลืมเลย
บ่เคยมาหอมน้อง
หรือแก้มขาวๆ ผู้สาวคนใหม่
ใช้แป้งชั้นดี
แก้มเลยเป็นสีอ่องด่อง
แก้มน้องมันเก่า
เมื่อเราบ่อยากลิ้มลอง
แก้มเก่าที่เศร้าที่หมอง
ทาแป้งป๋องน้อยที่สอยดาวได้
ผ้าห่มมุ้งหมอน
เตียงนอนเขากว้าง
ชุดนอนบางๆ
ของเขาคงจะเร้าใจ
แป้งน้องป๋องน้อย
มันบ่หอมมาก ใช่ไหม
แป้งเขาคงต้องป๋องใหญ่
เลยผลัดกันทาให้กันทั้งคืน
ไปหลงป๋องแป้งสาวอื่น
เลยติแป้งน้องว่าป๋องมันน้อย
แวะมาต้อยมาเตาะน้องแน
แวะมาต้อยมาเตาะน้องแน
ขอเพียงแค่แวะมาหอมแก้มบ้าง
ผู้เอียงข้างนั่งคอย
แป้งป๋องน้อยทาค่อยๆอ้าย
นั่งน้อยใจจนหน้างอล่องง่อง
หาว่าแป้งน้อง
มันป๋องน้อย มันป๋องน้อย
