เกิดมาจน ทุกข์เหลือทน

หนอพลตํารวจ

เรื่องศักดิ์ศรี ไม่มี โอ้อวด

พลตํารวจ ผู้น้อย ด้อยขั้น

กลุ้มใจนัก ผมหลงรัก

ลูกสาวนายพัน

เธอเดินผ่าน

ป้อมยาม ทุกวัน

เก็บไปฝัน ถึงจน งมงาย

แปลกจริงเออ

ผมรักเธอ

แล้วไม่กล้าบอก

พ่อเธอรู้ กลัวโดน ไล่ออก

กลัวโดนออก เอาเสีย ง่าย ๆ

ได้แต่ผวา

เรามีค่าแค่ เพียงเม็ดทราย

บังอาจรัก ลูกสาวเจ้านาย

โชคจะร้าย แล้ว ซิหนอเรา

อยู่ป้อมยาม

ได้แต่มอง จ้องเธอทุกคราว

เมื่อไหร่หนอ

เธอ จะผ่านมา

ได้เห็นหน้า

พอให้ คลายเหงา

นั่งฝันจนเพ้อ โธ่นี้เธอ

จะรู้หรือเปล่า

พลตํารวจ

ผู้น้อย อย่างเรา

หลงรักเจ้า

ลูกสาวผู้การ

โปรดเฆตา

ผมเถิดหนา ท่านผู้กํากับ

ใคร่ครุ่นคิดจน

นอนไม่หลับ

นอนไม่หลับ

เพราะความ ฟุ่งซ่าน

ไม่กล้าเพย

ขอเป็นเขย ของท่านผู้การ

เงินเดือนน้อย ด้อยทั้ง การงาน

ไม่อาจหาญ

ไปปอง ดอกฟ้า