ဒဏ္ဏာရီ

ဆို - မဒီ

ရေး-ဇဏ်ခီ

အလင်းပျောက်ချိန်မှီ

ကြယ်လေးများ

ထွက်လာကာ

လောကကို

အမှောင် ထု

ဖုံးမသွားခင်မှာ

ကြယ်အလင်းတွေ

ဖြန်းပက်တဲ့အခါ

လောကဟာတဖန်

ပြန်ပီးတခေါက်

အသက်ဝင်သွား

ငါရဲ့ဝိဥာဉ်ငယ်

ငိုကြွေးလို့

ရှိုက်ချိန်မှာ

အလင်းတစ်ခုလို

အမှောင်ကို

ခွင်းရောက်လာကာ

ဒဏ်ရာများကို

မင်းဆေးကြောကာ

ငါရဲ့ဝိဥာဉ်ငယ်

ပြန်ပီးတခေါက်

အသက်ဝင်သွား

ထူးဆန်းတဲ့

မင်းမျက်ဝန်းတစုံ

အတိတ်ဘဝမှာ

ဆုံခဲ့ဖူးသလား

အဝေးကလာတဲ့

ခေါင်းလောင်းထိုးသံ

ရှေးဘုရားကျောင်းက

ခေါ်သံလား

?

အရှေ့

အရပ်မှာနေတဲ့

တောင်တန်းများ

နောက်ဆီက

အလင်းပျို့လာတဲ့

အာရုံဦး

ကောင်းကင်ရယ်

ကြယ်ကလေးတွေ

မှေးစက်တဲ့အခါ

ကျေးငှက်တွေ

စုံညီပျံဝဲလို့

မြူးပျော်ကြ

?

မင်းရဲ့မိုးတိမ်တွေထဲ

မျောလွင့်ပျံသန်း

အသက်မဲ့တဲ့

ကမ္ဘာမြေ

နိုးထလှုပ်ရှား

ရေတံခွန်များအပေါ်

သက်တန့်တခုအလား

ဒို့ရဲ့နေ့တွေထဲ

ရှိမဲ့အလှတရား

စူးရှတဲ့

မင်းမျက်ဝန်းတစုံ

အတိတ်ဘဝမှာ

ဆုံခဲ့ဖူးသလား

အဝေးကလာတဲ့

ခေါင်းလောင်းထိုးသံ

ရှေးဘုရားကျောင်းက

ခေါ်သံလား

အနောက်

အရပ်မှာဝင်တဲ့

နေမင်းကြီးရဲ့အလှ

မင်းရဲ့ရင်ခွင်မှာ

ခိုလှုံရင်း

ငေးနေခိုက်

ရွှေရောင်အလင်းတွေ

ဖြန်းပက်တဲ့အခါ

လောကဟာတဖန်

ပြန်ပီးတခေါက်

အသက်ဝင်သွား

နက္ခတ်စုံတဲ့

မိုးထက်ယံ

နေနဲ့လရဲ့

ကြယ်တွေဝိုင်းရံ..

အဝေးကလာတဲ့

ခေါင်းလောင်းထိုးသံ

အရှေ့နတ်ဘုရားတို့

ပျော်မြူး

အရှေ့ နတ်ဘုရားတို့

ပျော်မြူး

အရှေ့နတ်ဘုရားတို့

ပျော်မြူး

အရှေ့နတ်ဘုရားတို့

ပျော်မြူး

အရှေ့နတ်ဘုရားတို့

ပျော်မြူး

အရှေ့နတ်ဘုရားတို့

ပျော်မြူး