Куточак Беларусі, маленькая Радзіма,
Дзе з самага дзяцінства ўсё міла сэрцу так.
Схіліушыся, рабіна абудзіць успаміны
З вярбой, што ля каліткі, пад родны кліча дах.
Схіліушыся, рабіна абудзіць успаміны
З вярбой, што ля каліткі, пад родны кліча дах.
У зямлі бацькоускай гэтай я чэрпаю вытокі
Святой вадой крынічнай, што сілы надае.
Бліжэй быць немагчыма, бо тут мая Радзіма.
Яна жыццё дала мне, каб жыць дзеля яе.
На ўскРай палёў духмяных, у вёсцы невялічкай
Душа адпачывае ў водары садоў.
Калі ідзеш Па сцежцы да дзедавай крынічкі
У нізіначку, да рэчкі, з высокіх берагоў…
Калі ідзеш Па сцежцы да дзедавай крынічкі
У нізіначку, да рэчкі, з высокіх берагоў…
У зямлі бацькоускай гэтай я чэрпаю вытокі
Святой вадой крынічнай, што сілы надае.
Бліжэй быць немагчыма, бо тут мая Радзіма.
Яна жыццё дала мне, каб жыць дзеля яе.
Каб ты заўжды квітнела, я ўсё зрабіці мушу –
Каб прыгажосці гэтай дзівіўся цэлы свет!
З павагай, ДЫ пяшчотай, што захлынаюсь душу
Я ў сэрцы назаўсёды твой захаваю след.
З павагай, ДЫ пяшчотай, што захлынаюсь душу
Я ў сэрцы назаўсёды твой захаваю след.
У зямлі бацькоускай гэтай я чэрпаю вытокі
Святой вадой крынічнай, што сілы надае.
Бліжэй быць немагчыма, бо тут мая Радзіма.
Яна жыццё дала мне, каб Жыць дзеля яе.
Бліжэй быць немагчыма, бо тут мая Радзіма.
Яна жыццё дала мне, каб жыць дзеля яе.
Яна жыццё дала мне, каб жыць дзеля яе.
