กระท่อมจวนพัง

เหมือนร้างหลังหนึ่ง

มีเถาตำลึง

ผักลื่นขึ้นเต็มหลังคา

ใบจากผุผุฝนรั่วทะลุลงมา

ซึมเซาเงียบเหงาไร้ค่า

อยู่ห่างไกลตาสังคม

ในห้องมีชายโชคร้ายคนหนึ่ง

นอนช้ำรำพึง

ซึมเศร้าด้วยใจทุกข์ตรม

ผอมแห้งแรงหมด

ไม่เคยเจอแดดสายลม

เสื่อผืนหมอนใบผ้าห่ม

นอนซมตรมช้ำเดียวดาย

ผู้ชายคนนั้น

คือฉันคนนี้นี่เอง

เงียบเหงาวังเวง

เพราะหญิงแฟนฉันใช่ใคร

เคยรักกันมา

สองเราต่างสัญญาใจ

หนีฉันแต่งงานไปได้

เธอไม่เห็นใจฉันเลย

เธออยู่อย่างไรรู้ไหมฉันห่วง

ถึงฉันช้ำทรวง

ยังห่วงเจ้าอยู่เหมือนเคย

เธอจงมีสุข

อย่าทุกข์เหมือนฉันนี้เลย

ถึงช้ำเพียงใดไม่เอ่ย

อยากเจอยังรักเธออยู่

เธออยู่อย่างไรรู้ไหมฉันห่วง

ถึงฉันช้ำทรวง

ยังห่วงเจ้าอยู่เหมือนเคย

เธอจงมีสุข

อย่าทุกข์เหมือนฉันนี้เลย

ถึงช้ำเพียงใดไม่เอ่ย

อยากเจอยังรักเธออยู่

ถึงช้ำเพียงใดไม่เอ่ย

อยากเจอยังรักเธออยู่