ไม่ใช่ผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน
ไม่ใช่ผู้ร้ายจอเงินต้องเดินเอียงคอ
ก็มีความฝันวันวันแค่ขนมห่อ
ห้าบาทก็พอสิบบาทสองห่อ
ล่อกันท้องตึงหนังในตาหย่อน
มีบ้านเป็นหลังคาแดงอยู่มานมนาน
ก็คือสถานพยาบาลอาการสมอง
ยังมีความสุขทุกวันกับการเหม่อมอง
เกาะรั้วยองยองรถราก่ายกอง
ว่องไววกวนทั้งถนนรนแคม
แล้วมาวันหนึ่ง ถึงเวลาเย็น
ฉันไปเดินเล่นเกาะลูกกรงรั้ว
เห็นรถยางแตกกับหญิงสาวขี้กลัว
ฉันยืนยิ้มที่ริมรั้วดูเธอเปลี่ยนล้อยาง
ก็ยางมันแตก
เธอลนเธอลานพลั้งเผลอเตะน็อตตกท่อ
ก็เหลือแต่ล้อเปลี่ยนล้อขาดน็อตยึดแน่น
จากความวิตกหวาดหวั่นกลายเป็นความแค้น
เสียงตวาดแหว๋นเสียงดังแป๋นแป๋น
แค้นที่มองหน้ายิ้มทำไมไอ้คนบ้า
<
> ฉันเป็นคนบ้าเพราะว่าสติไม่ดี ไม่ใช่คนไม่ดี ฉันมีสติไม่ดี ฉันเป็นคนบ้า ไม่ใช่คนไม่ดี ฉันสติไม่ดี ฉันเป็นคนบ้า บ้ายังช่วยบอก ให้เธอใจเย็น น็อตที่ฉันเห็นยังมีอีกตั้งสามล้อ ถอดมาล้อละตัวมาใส่แล้วก็ไปต่อ เสียงเธอก็ร้องอ๋อ ก็ไหนว่าเป็นคนบ้า <> ไม่ค่อยจะดี อย่างเธอจึงต้องอยู่ในรั้ว ไม่ค่อยมีเงิน ติดตัว อนาถา สติสตัง ไม่ดี ไม่มีปัญหา ใช่แล้วคนบ้า ใครก็ว่าบ้า บ้าก็บ้าเสียวะ ถึงจะบ้า แต่ว่าไม่โง่ 
