Şimdi..

Oyuncağı Kırılmış,

Ötede Ağlayan bir Çocuk gibiyim..

Düşmez belki

Bana Seni SEVMEK..

Uğramaz bile Yolun Kapıma.

Ama..

Bir gün Düşerse

Başın omuzlarıma

En çok ben

Severim Seni Galiba..

Peki..

Sen misin ?

Bana kendini Özleten..

YOKSA..

Ben miyim Seni Özlerken

Herşeyi Bahane eden..

Yada..

Görür mü dersin

Aynı Gece

Aynı Düşü

Birbirini hiç Görmeyenler..

Mesela Şimdi..

Bu Boşa gitti

Elim çarptı

Döküldü diyerek

Masaya..

Yeni bir Hayat Söyleyemiyomuyuz

İçinde Biz olan..

İçimde ki..

En İyileri mi..

Döke döke Yürüyorum..

Darmadağın olmuş Yaşantılardayız.

Sel baskınlarında içimiz.

Ben..

Kendimde, Kaybolmuşum..

Aynalarda Ben Yokum..

Varmak gibi Bir Gayem

Kalmadı Zaten..

Ama İsterdim ki ?

En azından Şu Üzerinde olduğum yol

Dizlerimin Dermanının Kalmadığını

Biraz Anlasaydı..

Düşlerim de

Derdimi Anlattığım

Bir Sen Vardın.

Boğulup kalıyorum

Anılarımım Tozlu Sayfalarında..

Özlüyorum..

Ama Kavuşamıyorum..

Hiçliğin içinde Gibiyim..

SONRA..

Aklıma !

Dünyanın

Etrafında Dönmesini Durduran

"O Gülüşün Geliyor..

Evren Kayıyor Ekseninden !

Sen ise..

Bir Saniye bile

Gitmiyorsun Aldığım

Her.. "Nefesim den..

Söz Yazarı/ Yakup_Başkan