กาม เทพหลอกลวง
เสียบศรปักทรวง ให้ห่วงหา
ให้รักแล้วไยมา
ริดรักราแรมไกล
รัก ของข้าดั่งบัวบังใบ
บัง มิให้ ใคร เห็น
คร่ำครวญหวนทุกเช้าเย็น
ตรอม ตรม
สุดหักสุดหาย
หัวใจมิวาย ระบม
สุดตรอมสุดตรม ใจ
ยิ่งคิดให้ โหย หา
ต้องบังรักไว้ไม่กล้า บอก ใคร
เย็น ย่ำ สุริยา
ตะวันจากตา พามืดมิด
โอ้ช่างเหมือน ดวงจิต
มิดมืดยามรักไกล
น้ำ ตาตกตาม ตะวัน
นึกแล้วหวั่น พรั่น ใจ
อกเอ๋ยทำฉันใด เล่า เอย
คู่ชื่นเคยเชยรักร้างเลย แรมรา
ยิ่งพาให้หนาว ไฉน
ปองรักอย่าง บัวบังใบ
ต้องช้ำ หัวใจ เรื่อย มา
