กระบี่ว่าคมแค่ไหน
ใยตัดความรักไม่ยักกะขาด
สำเร็จคัมภีร์ปราบมาร
แต่มารในใจใยยิ่งผงาด
บูรพาไม่แพ้ใยแพ้เพลิงพิศวาส
มหาเวทย์ดูดดาวใย
มิอาจดูดกลืนความพยาบาท
แสงแดดสาดมามอง
ด้วยตาเปล่าก็หรี่เท่ากัน
มีดสั้น ดาบ ทวน
จะใช้ยาพิษ กระบี่ เกาทัณฑ์
มันตายเพราะอาวุธใด
พอท่านแก่ไปก็ตายเหมือนมัน
หาได้มีใครจะอยู่ค้ำฟ้า
ยาจก เศรษฐี หรือจอมราชันย์
และเพราะฉะนั้นข้าเห็นว่า
ใยต้องแก่งแย่งกันทั้งปี
เมื่อชีวิตนั้นสั้นลงทุกนาที
ยุทธภพได้แต่ฆ่า ได้แต่ฟัน
ได้แต่แย่ง ได้แต่ชิง
ได้แต่ต่อย ได้แต่ตี
บารมีมากไปใย
เหมือนแบกสัมภาระแล้วเดินทางไกล
ปล่อยวางมายาลงเถิดสหาย
แล้วใช้มือคู่นั้นยกจอกเมรัย
เฮ้ย เสี่ยวเอ้อไปยกสุรามาอีกไห
ยกจอกย้อมใจให้ไมตรีไม่เฉไฉ
กอดคอฝ่าอุปสรรค
ปล่อยวางความแค้นที่หนัก
คืนนี้ข้าจะนั่งดื่มแล้ว
ยิ้มเยาะเย้ยให้ยุทธจักร
สิ้นแสงตะวัน ผุดพลันแสงจันทรา
นี่แหล่ะหนา ร่ำสุราและยิ้มเย้ยในที
โลกไม่จีรัง ปล่อยวางเสียชีวี
ดั่งนที ที่ไหลมาแล้วก็ไหลไป
และข้าขอยิ้มเยาะเย้ยให้ความปะปน
ในขาวมีดำ ในดำมีขาวทุกตัวคน
แม้เป็นพรรคมารก็อาจมีดีในดวงกมล
ชั่วช้าสามานย์อาจอยู่ในใจของวิญญูชน
เบื้องบนได้ลิขิตไว้ก็ล้วนแต่เป็นวาสนา
ใยยึดมั่นถือมั่นให้จริงจังกันนักหนา
กาลเวลาอันยาวนาน
ผุกร่อนกระทั่งหินผา
หามีสิ่งใดในโลกจีรัง
ชื่อเสียง ลาภยศศรีษะแขนขา
ล้วนแตกดับสูญเป็นธุลี
ใครกันจะค้ำปฐพี
เมื่อชีวิตนั้นต้องตายทุกชีวี
ขอยกจอกให้ความไม่แท้
ความไม่แน่ ความไม่นอน
ไม่อาทรความไม่มี
วัว ควายตายไปเหลือเขาหนัง
คนตายเหลืออะไรเมื่อถูกฝัง
เหลือเพียงชื่อทิ้งไว้เบื้องหลัง
แล้วจะแบกอะไรให้เมื่อยแผ่นหลัง
เฮ้ย เสี่ยวเอ้อไปยกสุรามาอีกไห
กฏเกณฑ์ใดๆในยุทธภพช่างเหลวไหล
ชาวยุทธช่างน่าขัน น่าหยันอย่างบัดซบ
คืนนี้ข้าจะนั่งดื่มแล้ว
ยิ้มเยาะเย้ยให้ยุทธภพ
สิ้นแสงตะวัน ผุดพลันแสงจันทรา
นี่แหล่ะหนา ร่ำสุราและยิ้มเย้ยในที
โลกไม่จีรัง ปล่อยวางเสียชีวี
ดั่งนที ที่ไหลมาแล้วก็ไหลไป
ไม่มี สิ่งไหน
ยั่งยืน ตราบจน ชั่วกาลนาน
กี่รบ กี่รัก
ที่เคยผ่านมา ก็ผ่านเลยไป
ท่ามกลางหุบผา
หัวใจ ลิ่วลม ดุจดั่งใบไผ่
ปล่อยมัน ล่องลอยอย่างไร้
จุดหมาย ตามลิขิตฟ้า
สิ้นแสงตะวัน ผุดพลันแสงจันทรา
นี่แหล่ะหนา ร่ำสุราและยิ้มเย้ยในที
โลกไม่จีรัง ปล่อยวางเสียชีวี
ดั่งนที ที่ไหลมาแล้วก็ไหลไป
