ในวันที่เราต้องไกลห่าง
ในวันที่เธอนั้นอ้างว้าง
อยากให้รู้ว่ารักไม่เคยห่าง
ใจฉันอยู่ข้างข้างเธอ
ในวันที่เราต้องไกลกัน
ข้างกายของเธอไม่มีฉัน
เธออาจพบใครใครและไหวหวั่น
ขอเธอนั้นอย่าปันหัวใจ
มองได้แต่อย่าชอบ
เพราะมันจะทำให้ใจฉันบอบช้ำ
คุยได้แต่อย่านาน
อย่าสร้างความผูกพันให้ใจฉันไหวหวั่น
สนิทได้แต่อย่ามาก
เดี๋ยวมันจะเกินมากกว่าเป็นเพื่อนกัน
ที่ไม่ได้และขอไว้นั้นคือรักที่ให้ฉัน
เธออย่าปันให้ใครเลย
เคยได้ยินมาว่า
ความรักทำให้คนเราตาบอด
เคยได้ยินมาว่า
ความรักทำให้หัวใจเป็นทุกข์
บางคนก็บอกว่า
ความรักทำให้เรามีความสุข
แต่ตัวฉันคิดว่า
ความรักทำให้เรากลายเป็นเด็ก
พูดไม่ชัดเป็นเด็กน้อย
นั่งคอยโทรศัพท์เช้าเย็น
จะโตแค่ไหนก็มีงอแง
ไม่มีข้อยกเว้น
คนมีความรัก
มักจะดูเด็กลงไปนิดหนึ่ง
คนมีความรัก
มักจะไม่ทำหน้าตาบึ้งตึง
คนมีความรัก
มักจะชอบทำแววตาหวานซึ้ง
อย่างที่ฉันเป็นตอนนี้
อย่าถือสาแค่อยากขอนิดหนึ่ง
เหม่อมองท้องฟ้าก็เห็นเมฆลอย
คล้อยไป
ใบไม้พลิ้วไหวเมื่อลมพัดแผ่วเบา
ก็เหงาตาม
กลิ่นไอสายฝนละอองพร่างพรม
ชุ่มฉํ่า
เธออยู่ที่ไหนจิตใจเผลอคิดตาม
คิดถึงเธอ
ฝนก็เท
หัวใจก็เซเหว่ว้านะเออ
ฟ้าฝนแกล้งกันอย่างนี้เสมอ
รังแกคนเหงาทำไม
เมื่อความคิดถึงมาพร้อมกับฝน
ห่วงหาใครบางคนเมื่อฝนเป็นสาย
ไม่รู้เลยว่าเธอติดฝนอยู่ไหน
จะเปียกฝนหรือเปล่ากังวลอยู่นะ
ฝากความคิดถึงกลับไปกับฝน
ส่งถึงใครบางคนให้เธอได้รู้ว่า
ให้เธอรีบกลับมาอย่าลืมว่ามีคนห่วงใย
