โอ่โอเนียงเอย
อ้ายพึ่งเคย
ได้พาใจเหงาผ่านมา
มาเมืองสุรินทร์
ถิ่นวัฒนธรรมงามตา
เนียงโมปรีน่า
พูดจาภาษาขะแมร์
เอิงเอยเนียงละออ
สะเนาะเสียงซอ
คมขำร่ายรำงามแท้
โอ่เจิ่ดเอยเจิ๊ด
อ้ายหลงฮักสาวขะแมร์
หัวใจอ้ายแพ้
ตั้งแต่แรกพบสบตา
พรึมโจ๊ะพรึมๆ
สาวกันตรึมยุคใหม่
สีสันแดนอีสานใต้
หนุ่มบ้านไกลได้มาพบพา
กระน๊อบติงตอง
รำตั๊กแตนตำข้าวในนา
อ้อนแอ้นเอวบาง
น่ารักน่าชังดั่งอัปสรา
ดอกดินถิ่นทุ่งกุลา
อยากบองเนียงว่าบองสลัน เจิ่ดๆ
เจิ่ดเอยเนียงสะนอม
สเน่ห์เจ้าหอม
ดลใจให้อ้ายใฝ่ฝัน
กราบไหว้วอนขอ
พ่อสุริยะวรมัน
ขอเนียงเจ้านั่น
สลันบองพองสักคน
หากบุญนำพา
มีวาสนา
คงได้หวนมาอีกหน
จะสร้างทางฝัน
กลับมาเพื่อเจอหน้ามน
เสียงซอคู่เสียงกลองโทน
ยังคงมีมนต์บ่เคยสร่างซา
พรึมโจ๊ะพรึมๆ
สาวกันตรึมยุคใหม่
สีสันแดนอีสานใต้
หนุ่มบ้านไกลได้มาพบพา
กระน๊อบติงตอง
รำตั๊กแตนตำข้าวในนา
อ้อนแอ้นเอวบาง
น่ารักน่าชังดั่งอัปสรา
ดอกดินถิ่นทุ่งกุลา
อยากบองเนียงว่า บองสลัน
