ฉันมีชีวิตคนเดียวลำพัง
ฉันมีความรักที่ไม่ยืนยาว
ฉันมีความฝันที่ยังต้องทำ
ฉันมีหนทาง ที่ยังต้องเดิน
ฉันแบกกระเป๋าย้ำเดินตามทาง
ที่ไม่มีรถไม่มีแสงไฟ
มีแต่ต้นไม้ผีเสื้อลำธาร
และกลิ่นของวันนั้น
ฉันยังจดจำ
ใช้ชีวิต เหมือนกลอนเปล่า
ที่ไร้สัมผัส
เป็นคัมภีร์ คือกวี
ที่ไม่มีอักษร
แต่มีพลังเปลี่ยนแปลงหัวใจ ฮู้
เดินวันละนิดไม่หันหลังมอง
จังหวะทำนองร้อยตามฉันไป
ไม่มีบังคับเน้นทางเดินใคร
ก้าวตามหัวใจ
สั่งฉันให้เดิน
มีดินมีน้ำป่าเป็นตำรา
มีเธอและฉันพึ่งพากันไป
เธอคือรอยเท้าที่ตามมานาน
และกลิ่นของวันนั้น
ฉันยังจดจำ
ใช้ชีวิต เหมือนกลอนเปล่า
ที่ไร้สัมผัส
เป็นคัมภีร์ คือกวี
ที่ไม่มีอักษร
แต่มีพลังเปลี่ยนแปลงหัวใจ ฮู้
