มันเจ็บก็ตรงที่กลางตรงที่กลางหัวใจ

ที่รักแค่ไหนต้องปล่อย

คงต้องปล่อยเธอไป

ไม่ใช่ว่าตัวเธอเจ็บ

เพราะฉันเองก็เจ็บ

แล้วก็ทรมานทรมานไปทั้งร่างกาย

มันอยากจะยื้อจะดึงไว้

เพราะฉันเองทนไม่ไหว

แม้เลี้ยวแรงจะเดิน

พยุงกายแทบไม่มี

อ่านข้อความเก่าๆ

ที่เราเคยได้มี

แต่ตอนนี้มันต่าง

กับตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง

สุดท้ายต้องจากกัน

รู้ ฉันรู้ว่าเราต้องจาก

จะช้าหรือเร็ว

ก็คงจากกันไปอยู่ดี

ต่อให้รั้งกันมากเท่าไหร่

เพราะใจของ

ฉันมันพังจนเกือบจะเละทะลาย

หัวใจของเธอก็คงจะพังจนแทบกระจาย

ไม่มีสิ่งใดสิ่งไหนยั่งยืน

ฉันขอหายไปกับเสียงของปืน

มันเจ็บก็ตรงที่กลางตรงที่กลางหัวใจ

ที่รักแค่ไหนต้องปล่อย

คงต้องปล่อยเธอไป

ไม่ใช่ว่าตัวเธอเจ็บ

เพราะฉันเองก็เจ็บ

แล้วก็ทรมานทรมานไปทั้งร่างกาย

มันอยากจะยื้อจะดึงไว้

เพราะฉันเองทนไม่ไหว

แม้เลี้ยวแรงจะเดิน

พยุงกายแทบไม่มี

อ่านข้อความเก่าๆ

ที่เราเคยได้มี

แต่ตอนนี้มันต่าง

กับตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง

สุดท้ายต้องจากกัน

ต่อให้เรื่องมันผ่านมานาน

แต่ยังใงก็คงคิดถึง

มันลืมไม่ได้และคงไม่ลืม

ของที่ใช้เทอไม่ต้องคืน

เธอเก็บมันไว้

และใช้ดีๆ อย่าให้ใครต้องมาย่ำยี

เพราะตอนที่ตัวเธอไม่มี

ยังคงมีมันไว้ทำดนตรี

ฉันรู้ว่าเธอนั้นชอบร้องเพลงมากมาย

ฉันจะนอนฟังเพลงของเธอไปจนตาย

ถึงแม้ว่าฉันมันอาจไม่ดีเท่าไหร่

ขอให้เธอได้เจอกับคนที่ดีสมใจ

มันเจ็บก็ตรงที่กลางตรงที่กลางหัวใจ

ที่รักแค่ไหนต้องปล่อย

คงต้องปล่อยเธอไป

ไม่ใช่ว่าตัวเธอเจ็บ

เพราะฉันเองก็เจ็บ

แล้วก็ทรมานทรมานไปทั้งร่างกาย

มันอยากจะยื้อจะดึงไว้

เพราะฉันเองทนไม่ไหว

แม้เลี้ยวแรงจะเดิน

พยุงกายแทบไม่มี

อ่านข้อความเก่าๆ

ที่เราเคยได้มี

แต่ตอนนี้มันต่าง

กับตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง

สุดท้ายต้องจากกัน