Qaraqan-Öz dünyam

Mənim içimdəki dünyadan da məni qovanda qəlbim

Anladım ki, bu dünyanı eləməliyəm öz dünyam

Xəyallarda yaratdığım şəhzadənin çıxdım axtarışlarına

Boz binaların altında

Döyüşlər, ölümlərlə üz-üzə dəqiqələrin rəqsi

Cəllad oldu əqrəblər, saatlarımın başını kəsdi

Keçdi günlər, tapdım ümidi mahnılarda, gecələrim

Neçə soyuqda, neçə payızda gecəni küçədə gecələdim

Qaraladım, səpələdim sətiri, doldu səhifələr

Mən ümidi bağladım zəncirlə, qaçmasın bu həftələr

Bu pərdələr cırılacaq, bu divarlar da söküləcək

Düşmənlərim bağışlanmaq arzusunda düzüləcək

Mən inana bilmirəm ki, tab gətirər başqa kimsə bu qədər dərdə

Beynimin hüceyrələrini dağıdır şeytan şübhələrlə

Qapısı bağlı Yaradanın, daş atanda pəncərəsinə

Tutdu qəzəbi, qırdı qanadı, tulladı insan dərəsinə

Beləcə keçirdi günlərim

Mən gəlməmişdən əvvəl mələklər verdilər silah

Bu istedaddır, sanki, çiyinlərdə görünməz qanad

Bu istedaddır, köməyim olur, amma qoymur yatmağa

Mən gəlməmişəm şair olmağa, ya da ad ucaltmağa

Məndən zəhlən getsin, nifrət elə, istəsən söy məni

Necə danışmasın dilim, əgər görürsə gözlərim?

Necə gülüm mən, əgər ağlayırsa yetim körpələr?

Necə xoşbəxt olum qəribəmsə doğma ölkədə?

Bir qış, bir albom - yalnız içimdəki hisslər

Mənə sual vermə, cavabını artıq verib gözlər

Mənə kömək olma, sonda minnət edəcəksənsə

Nəyə gərəkdir qürur, axır-əvvəl sevəcəksənsə?

Boş sualların cavabları da boş

Boş inamların savabları da boş, allahları da daş

Gözlərində qış, neçə təbəssüm intiharlarında taqətsiz

Yolçu qəlbim yollar ortasında istiqamətsiz