ความหวังที่ริบหรี่ก่อนที่คิดจะลานอน

จะให้ที่นี่สงบต้องใช้กี่ประการพร

พยายามจะเข้าใจทำไมบางคนยังอาวรณ์

เรียกหาความสงบที่มันเกิดขึ้นยากกว่าประชากร

การจราจรที่เห็นแล้วก็คิดตาม มันนึกขึ้นเองในใจถึงแม้ไม่อยากจะวิจารณ์

สิ่งที่เราหวังมันก็อาจเป็นเพียงแค่นิทาน

ที่เขาหล่อเขาหลอมเราไว้ด้วยตรรกะที่พิการ

ไม่ต้องคิดนานกับคำถามก่อนหน้า

เจ้ารู้สึกยังไงจงเผยออกมาบอกข้า

แค่มองไปที่กระจกแล้วถามตัวเองก่อนว่า

ในวันที่เจ้าหมดประโยชน์ใครจะคบจะกอดบ้าง

บางคนก็ทิ้งขว้างความเป็นมิตรซะหมดเปลือก

บางคนต้องดิ้นพล่านสู้ชีวิตด้วยหยดเหงื่อ

บางคนยังแสร้งอ้างด้วยสีหน้าที่ตกเจื่อน

เหมือนประเทศที่ทุกข์ทนแต่ทุกคนก็ยิ้มเพื่อกลบเกลื่อน

แค่คิดตามผมตอนที่คุณสดับฟัง มองไปตามถนนยังเห็นแต่คนที่กัดฟัน

บ้างประสงค์ในยศถาปรารถนาถึงสิบพัน

บ้างแค่หวังเป็นฝั่งเป็นฝามีหน้าสกุลประดับดัง

ก้มมองหาคำอธิบายในหลักธรรม

เกิดสงสัยทำมันเจ้าสัตว์ประเสริฐมันไม่เคยรู้จักจำเลย

บางทีก็ได้แต่ฝันว่าความเป็นจริงมันกลับกัน

และสันติภาพมันไม่อาจจะเกิดด้วยเพียงแค่การสัมผัสคำ หรือคนเราไม่รู้จักฟัง

Everybody says peace but I see no changes Stop the brain wars.

Can you stop the same politics games All my tempo I keep with

Would bring you back to my basic I feel in peace

then I keep it please tell your love when I leaving

กูไม่อาจจะฝืน ห้าม หัก

หรือว่าเข้าไปขัดความคิดคน เพราะแค่เพียงสีผิวคุณค่า

ภาษาจึงสมมุติว่าฟ้าขีดทิศลม

ตั้งศาสนาเป็นนิคม แต่งตั้งให้เป็นศาสนิกชน

เข่นฆ่าอีกพวกเพราะว่ามันดูต่าง มันไม่สะอาด ประหลาด มันพิกล

แต่ก็ยังมีคนถูกดินฝังร่างถูกล่าเพื่อสันติภาพ

คนมองคนว่าไม่มีค่าถึงได้เป็นปัญหาที่ถูกพิพาท

นี่มันสันติสุขหรือบุพเพสันนิวาส เมื่อไม่เห็นบนสารบนนกพิราบ

มีแต่ความพินาศให้ตายเถอะ!

ทั้งที่อยากที่จะเห็นสันติภาพที่คิดวาดฝันก่อนจะหมดลม

ปล่อยเพลงปลดปล่อยความคิดของมนุษย์ให้มันอยู่ในทิศที่มันปลดปลง เพราะสุดท้ายปลายทางจุดจบ

ไม่ว่าบทของคุณของผมก็หมดคง

หวังว่าวันพรุ่งนี้พายุที่พัดจะผ่านและจบลง มันต้องจบลง...