มันถึงเวลาต้องพอสักที (โอว..โอ้ว..โฮ้ว..โน้ว..โอว)
จะวันอะไรฉันมันก็เมาอย่างหมา
จะทำอะไรกับใครที่ไหน
ก็ไม่เคยโทรไปหาไม่เคยทำให้สบายใจ
ตั้งแต่เราได้กันมา
ชาเย็นและเย็นชาผิดนัดผิดเวลาบ่อยๆ
ติดเพื่อนมันพัลวันจะกลับบ้านก็ดึกดื่น
จะเลิกออกตอนกลางคืน
และจะไม่ขืนทำเธอนอย
ขอโทษที่ไม่คำนึงไม่เคยนึกถึงว่าใครคอย
จะกลับไปดูละครกับเธอและเลิกเป็นเพลย์บอย
รู้แล้วว่าเธอนั้นดีขนาดไหน
ที่ละเลยและเมินเฉยจะยกโทษให้ได้ไหม
ไม่ได้เรื่องจริงๆที่ปล่อยทิ้งเธอซังกะตาย
อยู่ในห้องคนเดียว
เหงาๆแล้วก็ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่
ดึกดื่นกลับมาก็เจอข้าวต้มและไข่ไก่
ขอบใจที่เธอยังทนนั่งซักถุงเท้ากางเกงใน
จะตอบแทนด้วยสิ่งหนึ่งในกล่องแดงๆ
ที่ซื้อมาใหม่ให้นิ้วนางข้างซ้ายเธอ
ที่รัก...แต่งงานกันนะคนดี (โอ้วววว)
มันถึงเวลาต้องพอสักที
อีกครึ่งชีวิตนี้ (โอ้ว..โอว) จะขอดูแลเธอ
ฉันรู้ว่าเธอก็ล้า เหนื่อยใจในการกระทำ
และหลายครั้งเธอมีน้ำตา
เพราะฉันมันดีแต่เกเรสร้างแต่ปัญหา
จนใครๆก็นินทาว่าเธอยังไหวอยู่ได้ไง
จับได้ว่านอกใจก็ปาดน้ำตาและให้อภัย
เริ่มใหม่ตั้งกี่ครั้งก็ผิดหวังไม่รู้เท่าไร
ไม่เคยจะแคร์และไม่เคยจะสนใจ
เลวบรรลัย เธอยังไม่เคยจะทิ้งกันไป
เอาจริงฉันไม่ได้เล่นหรอกหนา
นัดที่บ้านเอาไว้แล้วฉันจะเข้าไปหา
จะไปขอตรงๆให้มันชัดไปเลย
จะแต่งหรือว่าตายก็ให้มันวัดไปเลย
นักเลงคนนี้ ที่พ่อเธอเกลียด
ขี้เมาคนนี้ ที่แม่เธอไล่
มีแต่ลูกสาว ผมขอบวชให้
ถ้าสึกมาแล้วจะให้แต่งกันไหมเล่า
ที่รัก...แต่งงานกันนะคนดี (โอ้วววว)
มันถึงเวลาต้องพอสักที
อีกครึ่งชีวิตนี้ (โอ้ว...โอว) จะขอดูแลเธอ
ยังจำทุกคำที่เธอบอก
ไม่ว่าร้ายแค่ไหนก็รัก
แม้ในสุดท้ายจะโดนหลอก
แม้เป็นคนที่กลับกลอก
ตั้งแต่วันที่แรกเจอ
เจ็บแล้วจำเป็นคน
เจ็บแล้วทนเป็นคนที่รักเธอ
ตอนแรกที่ฟังก็คิดว่าเธอคงละเมอ
พร่ำเพ้อน้ำเน่าและคิดว่าเธอคงใจง่าย
ดูเผินๆใจเธอเบาเหมือนปุยฝ้าย
แต่ลึกๆเธอหนักแน่น
เข้มแข็งแม้ชีวิตก็ให้ได้
ไม่เคยคิดว่าจะได้เธอมา
และไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมีภรรยา
ไม่เคยคิดว่าต้องทำในสิ่งที่ผู้ชายกลัว
โซ่ล่ามตัวคือชีวิตหลังวิวาห์
ภาระหน้าที่คงถาโถมมาไม่หยุด
แต่ฉันพร้อมจะแบกรับเพื่อคนที่ดีบริสุทธิ์
ไม่ได้สรรเสริญให้เธอเป็นเทวดา
แต่ทุกสิ่งที่เธอเป็นฉันได้เห็นมากับตา
ที่รัก....แต่งงานกันนะคนดี (โอ้วววว)
มันถึงเวลาต้องพอสักที
อีกครึ่งชีวิตนี้ (โอ้วว...โอวว) จะขอดูแลเธอ
