กระดาษหน้าสุดท้ายฉันเว้นเอาไว้
เพื่อเขียนเพลงนี้เพื่อเธอ
แต่เหตุไฉนคนในบทเพลง
ไม่อยู่ด้วยกัน
ให้ไปทั้งร้อย
แต่เธอไม่รู้ช่างน่าสงสาร
ไม่รักยังทำร้ายอีกเธอ
คิดทบทวนอยู่ทุกคืนวัน
ว่าเธอนั้นรักฉันจริงรึป่าว
ทุกๆวันฉันพยายาม
จะทำให้เธอไม่มองข้ามฉัน
หรือความจริงฉันต้องยอมแพ้
ให้คนที่ยืนข้างเธอคือเขา
ไอคนอย่างเรามันไม่เอาไหน
ต้องทำยังไง
ไหนเธอช่วยลองบอกที ไอๆๆๆ
ยังจำไอวันเก่าๆของเราได้ไหม
ยังหวังว่าตัวเธอนั้นจะยังไม่ลืมกัน
คืนสุดท้ายของเราจากกันไป
ก่อนจะจาก
เธอไม่ต้องมากล่อมประสาท
ก่อนเขียนเรื่องเธอ
ผมคงต้องต่อกระดาษ
บอกเธอไปแม่งก็เหมือนบอกอากาศ
ทำไมความรู้สึกแม่งปัญญาอ่อนสัสๆ
มันใกล้ถึงบทจะดี
เธอเหมือนเนื้อเขียวสดขจี
ตอนนี้ใช้วันเวลาหมดจะปี
เพื่อต้องการสิ่งเดียวคือคำว่าบทกวี
ในตอนที่มอบ
เพื่อจะเอาให้ตัวเธอที่ชอบ
แต่ว่ามันทำไมกันต้องเป็นผมที่ต้อง
นอนกอดกล้อง
พร้อมกับน้ำตาที่ล่อง
เมื่อเห็นภาพของเธอ
มาพร้อมน้ำตาที่ซ่อน
ผมเอาลงที่บ้อง
ยินดีด้วยที่เธอได้ไปที่ชอบ
ไม่ต้องระแวงนี่ผมเองที่จ้อง
ก็ตอนที่คุณหัวใจพังแม่ง
ก็เป็นผมที่ซ่อม
ถ้าเธอกลับมาที่ห้อง
อย่าลืมไปดูใต้เตียง
หลายๆอย่างเธอคงจะจำได้เอง
ความรู้สึกไม่เอน
ความทรงจำไม่เอียง
ใช่ เธอมันรักใครไม่เป็น
ตอนนี้น้ำตาหยดเป็นกลอง
ปากร่ายร้องไปเป็นบทเป็นกลอน
ไม่ได้เหมือนซีรี่ย์ที่มันจบเป็นตอน
แต่ชีวิตจริงบุหรี่กูหมดเป็นซอง
เมื่อเธอยืนได้แล้วมือเธอ
ไม่ต้องเกาะผม
เธอเจอคนที่เหมาะสม
คนที่เพรียบพร้อมและเค้าก็มาก่อนผม
เธอควรจะไปกอด
เค้าเธอไม่ต้องมากอดผม
ให้มันเป็นหน้าสุดท้ายที่ผมเว้นไว้
เหมือนกับเรื่องของเราที่ถูกเว้นวรรค
ถ้ามันเป็นผมจะยกเว้นมั้ย
ทำไมเป็นมันเธอถึงเว้นวะ
ผมเข้าใจแล้วไม่ต้องเค้นนัก
น้ำตาของเธอผมรอเช็ดนะ
ผ่านไปไม่นาน มันก็ยังไม่ได้การ
ความรู้สึกของเมื่อวานมันก็เละละ
วันนี้ผมต้องเช็ดซับ
กระดาษหน้าสุดท้ายไม่ให้เละนัก
กระดาษหน้าสุดท้ายฉันเว้นเอาไว้
เพื่อเขียนเพลงนี้เพื่อเธอ
แต่เหตุไฉนคนในบทเพลง
ไม่อยู่ด้วยกัน
ให้ไปทั้งร้อย
แต่เธอไม่รู้ช่างน่าสงสาร
ไม่รักยังทำร้ายอีกเธอ
