Tyle niedopowiedzianych spraw
Tyle nie do naprawienia wad
Nie wiem, jak powiedzieć Tobie tak
Widzisz we mnie coś, czego mi już brak
Obawiam się, że ktoś kiedyś zważy każdy grzech
Dobrze wiem, że nie zmienię siebie w żaden dzień
Chcesz poznać mnie, lecz nie ma szans
Bo nie rozumiem siebie sam
Dałeś mi czerwone perły
Każda jedna z nich to moja łza
Każda z tych niezagojonych ran
Przypomina mi o Twoich kłamstwach
Pęka mi serce (powiedz, że znasz to)
Teraz zamykam oczy (stoję nad przepaścią)
Pytam siebie, czy było warto?
Oni patrzą w Twoją stronę, czują piękno
Czują piękno, mylą się na pewno
Żaden z nich nie wie, że zbudowałeś dla mnie, piekło
Sztyletem w serce
Dobijają mnie wspomnienia (wspomnienia, wspomnienia)
I przez to jestem całkiem sam
I nie chcę więcej
Patrzę obok, Ciebie nie ma (nie, nie ma)
Zamknięty pośród czterech ścian
Haaa, haaa, aaa, aaa, aaa
Mógłbyś odejść
Chyba tak by było najprościej
Nie wiem, jak to wytłumaczyć Wam
W ręce ciągle mam parasol, a moknę
I czuję się tak przez cały czas
Chciałem pojechać przed siebie, ale nie było warto
Bo za każdym razem muszę trafić czerwone światło
Nie wiem, ile lat ma minąć, żebym siebie ogarnął
Nie wiem, ile lat mam jeszcze ciągle na gardle mieć nóż
Nie wiem, gdzie teraz iść
Nie wiem, jak znaleźć dom
Czemu każdy mój ruch
Zamiast mnie, zranił ją
Nie chcę patrzeć w przeszłość
Nie wiem, który raz już coś we mnie pękło
Rośnie we mnie złość, już mi wszystko jedno
Tylko Ty umiałaś uspokoić tętno
Sztyletem w serce
Dobijają mnie wspomnienia (wspomnienia, wspomnienia)
I przez to jestem całkiem sam
I nie chcę więcej
Patrzę obok, Ciebie nie ma (nie, nie ma)
Zamknięty pośród czterech ścian
