ยางผลัดใบแล้วหลาว
น้องสาวก็ยังไม่หลบมา
ลมฝนต้นพฤษภา
ยังพัดมาให้หนาวหัวใจ
แต่วันนี้สาวนุ้ยไปอยู่ไกล
พี่อดขวยใจไม่ได้
กลัวลืมคนทางนี้
หลงคำลวงชายทางนั้น
จำได้หม้ายละน้อง
เมื่อครั้งเราเขี่ยบ้องทำหนมลา
กินหนมไข่ปลา
หนมบ้า
หนมดิซำด้วยกัน
เดือนสิบทุกปี
ที่เราเคยหนุกกันสุด ๆ
ยิงปืนลูกอุดเขชิงช้าสวรรค์
หนังลุงโนราห์
เขาจัดมาแข่งกัน
แลกันจนหวันหัวเช้า
ตอนเด็ก ๆ
คิดถึงเป่ากบ
กินลูกขรบ
ลูกโท ลูกหวาด
ขึ้นกำชำซัดลูกท้อน
จิ้มน้ำปลา
เล่นทอยสะบ้า
ทอยอีพาซัดราว
พี่ยิงฉับโพล๊ะ
ถูกโบว์ของน้องจนร้องไห้
ยายหวดกับไม้หวาย
ยังจำได้ที่ขาพี่บาว
รอยหวายกลาย
เป็นความทรงจำ
ตอกย้ำซ้ำรอยเรื่องราว
ถึงตายกลายเป็นขี้เถ้า
บ่าวไม่ลืมเลย
หวังว่าน้องอิหลบบ้าน
ด้ามขวานเคียงเลยาวไกล
บินหลาจะกินอะไร
ที่ในเมืองกรุง
รถไฟที่ไม่เสียตางค์
ช่วยพาน้องนางหลบมานุ่งผ้าถุง
มาตัดยางตอนหัวรุ่ง
กันสองคน
ตอนเด็ก ๆ
คิดถึงเป่ากบ
กินลูกขรบ
ลูกโท ลูกหวาด
ขึ้นกำชำซัด
ลูกท้อนจิ้มน้ำปลา
เล่นทอยสะบ้า
ทอยอีพาซัดราว
พี่ยิงฉับโพล๊ะ
ถูกโบว์ของน้องจนร้องไห้
ยายหวดกับไม้หวาย
ยังจำได้ที่ขาพี่บาว
รอยหวาย
กลายเป็นความทรงจำ
ตอกย้ำซ้ำรอยเรื่องราว
ถึงตายกลายเป็นขี้เถ้า
บ่าวไม่ลืมเลย
ตอนเด็ก ๆ
คิดถึงเป่ากบ
กินลูกขรบ
ลูกโท ลูกหวาด
ขึ้นกำชำซัด
ลูกท้อนจิ้มน้ำปลา
เล่นทอยสะบ้า
ทอยอีพาซัดราว
พี่ยิงฉับโพล๊ะ
ถูกโบว์ของน้องจนร้องไห้
ยายหวดกับไม้หวาย
ยังจำได้ที่ขาพี่บาว
รอยหวาย
กลายเป็นความทรงจำ
ตอกย้ำซ้ำรอยเรื่องราว
ถึงตายกลายเป็นขี้เถ้า
บ่าวไม่ลืมเลย
