ยามที่หกล้ม

ยามที่คมมีดมาบาด

กลายเป็นบาดแผล

เพียงไม่นานก็หายดี

ยามที่เจ็บกาย

บ่เป็นหยังน้องทนได้

แต่เมื่อเจ็บใจ

ทนบ่ไหวจนป่านนี้

มันเจ็บร้ายๆอกซ้ายระบม

เมื่อไปหลงลมคนหลายใจ

อุตส่าห์เอาใจวางอยู่ในมืออ้าย

ก็กลับมาทำลายมันได้คามือ

จำจนตายบ่มีลบมีเลือน

เป็นเหมือนรอยทางดินที่มันถูกไถ

นานสักเพียงใด

นานสักเท่าใด

ก็ยังมีแผลเป็นฝากเอาไว้

จำจนตายคนที่ฮักลวงๆ

ใจทั้งดวงโดนทำให้มีรอยแผล

อยากลืมแต่บ่ลบเลือน

ก็บ่ฮู้ว่าน้ำตาสิ้นหมดตอนไหน

ยามบ่อยากจำ

ชักเป็นหยังถึงคิดอยู่

ยามที่อยากลืม

ใจก็จำอยู่ร่ำไป

ใครบ่เคยพอ

คงบ่มีวันเข้าใจ

มีดมาบาดกาย

บ่เท่าเทียมฮักบาดใจ

มันเจ็บร้ายๆอกซ้ายระบม

เมื่อไปหลงลมคนหลายใจ

อุตส่าห์เอาใจวางอยู่ในมืออ้าย

ก็กลับมาทำลายมันได้คามือ

จำจนตายบ่มีลบมีเลือน

เป็นเหมือนรอยทางดินที่มันถูกไถ

นานสักเพียงใด

นานสักเท่าใด

ก็ยังมีแผลเป็นฝากเอาไว้

จำจนตายคนที่ฮักลวงๆ

ใจทั้งดวงโดนทำให้มีรอยแผล

อยากลืมแต่บ่ลบเลือน

ก็บ่ฮู้ว่าน้ำตาสิ้นหมดตอนไหน

จำจนตายบ่มีลบมีเลือน

เป็นเหมือนรอยทางดินที่มันถูกไถ

นานสักเพียงใด

นานสักเท่าใด

ก็ยังมีแผลเป็นฝากเอาไว้

จำจนตายคนที่ฮักลวงๆ

ใจทั้งดวงโดนทำให้มีรอยแผล

อยากลืมแต่บ่ลบเลือน

ก็บ่ฮู้ว่าน้ำตาสิ้นหมดตอนไหน

จำจนตายบ่มีลบมีเลือน

เป็นเหมือนรอยทางดินที่มันถูกไถ

นานสักเพียงใด

นานสักเท่าใด

ก็ยังมีแผลเป็นฝากเอาไว้

จำจนตายคนที่ฮักลวงๆ

ใจทั้งดวงโดนทำให้มีรอยแผล

อยากลืมแต่บ่ลบเลือน

ก็บ่ฮู้ว่าน้ำตาสิ้นหมดตอนไหน