ดั่งดอกไม้ที่ไหวเอน

ถูกลมเย็นโหมพัดทั้งคืน

ทนฝืน เหงาใจอยู่ทุกคราว

เธอคือน้ำค้างพร่างพรม

ที่รินรดแค่ช่วยบรรเทา

ทนเหงาผ่านและพ้นไป

ได้เจอกันเพียงชั่วคืน

ก็หยิบยื่นรักให้เธอ

แต่พอฉันได้พบเจอ

คือปวดใจ

อยากมีรักที่แท้จริง

รักที่แสนยืนยาว

เจอแต่รักชั่วครั้งชั่วคราว

ก็เลือนหาย

อาจฉ่ำเย็นยามค่ำคืน

แต่พอเช้าก็เหือดและแห้งไป

ปล่อยฉันให้เหงาเดียวดาย

ทุก ทุกวัน

ตื่นตอนเช้าไม่เจอใคร

เจ้าดอกไม้ทั้งชินและชา

น้ำค้างแห้งไปเนิ่นนาน

จะกี่คืนก็เหมือนเก่า

จะกี่คนที่เดินเข้ามา

พอเช้าตื่นแล้วก็ไป

ได้เจอกันเพียงชั่วคืน

ก็หยิบยื่นรักให้เธอ

แต่พอฉันได้พบเจอ

คือปวดใจ

อยากมีรักที่แท้จริง

รักที่แสนยืนยาว

เจอแต่รักชั่วครั้งชั่วคราว

ก็เลือนหาย

อาจฉ่ำเย็นยามค่ำคืน

แต่พอเช้าก็เหือดและแห้งไป

ปล่อยฉันให้เหงาเดียวดาย

ทุก ทุกวัน

ได้เจอกันเพียงชั่วคืน

ก็หยิบยื่นรักให้เธอ

แต่พอฉันได้พบเจอ

คือปวดใจ

อยากมีรักที่แท้จริง

รักที่แสนยืนยาว

เจอแต่รักชั่วครั้งชั่วคราว

ก็เลือนหาย

อาจฉ่ำเย็นยามค่ำคืน

แต่พอเช้าก็เหือดและแห้งไป

ปล่อยฉันให้เหงาเดียวดาย

ทุก ทุกวัน

ปล่อยฉันให้เหงาเดียวดาย

ทุก ทุกวัน