Yattığım yatağın başucunda yazıyorum bunları sana

Biliyorsun seni anlatmak isterken bile

kıyamıyorum seni cümle içinde kullanmaya

oysa sen Kim bilir şimdi

hangi rüyada mutluluğu buldun ki

ben sen uyurken de özleyebiliyorum seni

Ellerini gözlerini saçının tek bir telini

Kısacası sana ait olan her şeyi

seninle Bahar kokuyor odam seninle seviyorum insanları

En çok da senin gözlerine baktığımda görebiliyorum

mutluluğun üzerime yakıştığını

ilk kez Ve eminim ki son kez

gerçekten Sevmeyi Öğrettin Bana

Sen hayatıma gelince tenezzül bile etmedim bir daha yalana

yukarıdan aşağıya aşağıdan yukarıya

ya da boylu boyunca

neresinden bakarsan bak Mutluluk senin adın

öyle büyüttüm ki seni içimde

ellerini ellerimin üstüne koyunca

bu kenti bir uçtan bir uca kucaklıyor gibi oluyorum

Yağmur damlalarında ıslanır gibi

Damla Damla Mutluluk biriktirmeyi öğrettin

o mutlulukları harcamaya korkuyorum

hep aklımın bir köşesinde yer etmiş Yalnızlık

olur da Rabbim yeniden Yalnızlık nasip ederse bana

o günlere saklıyorum bu mutlulukları

kızma bana seni kaybetme korkusuyla öldürdüm içimdeki çocuğu

kaç kez intiharın eşiğine geldi umutlarım

İnan onu bile hatırlamıyorum

fazla şey bilmek üzermiş insanı

ama ben bugüne kadar fazla üzülmenin ne olduğunu bilerek yaşadım

alışık değilim bir kapının ardından ansızın çıkıp beni mutlu etmene

ama alışacağım

Yeter ki bu mutluluğu bana fazla görme

şimdi adını bile unuttuğun insanları

kendime doğru bildiğim zamanları Hatırlıyorum da

o zamanlarda da benim bu hayat için doğru ve tek seçeneğim sendin

şimdi yanımda

Başucumda uyuyorsun

elimi uzatsam dokunacağım

iki Dudağımın arasına bakıyor artık benim Sesimi duyman

Üstelik ben bunları yazarken bile Zaman akıp Gitmeye devam ediyor

Ve fazlaca da Daralıyor

artık istesem de seni unutamam

gel sen Unutturma kendini

şimdi seni uyandırsam ve sorsam benimle var mısın

VAR MISIN