ลืมคนชื่อพิณ
เสียแล้วแม่กลิ่นดอกเตย
ใจหนอใจไม่น่าเลย
ว่าคนชื่อเตยหัวใจจะดำ
หนามเตยเคยคม
ถูกหนุ่มสังคมลูบคลำ
หนามเตยหักรักพี่จึงคว่ำ
เตยจ๋าใจดำใจดำเกินไป
ลืมคนชอบกัน
น้องลืมคำมั่นโบยบิน
ลืมสัญญาต่อฟ้าดิน
ว่ารักเจ้าพินแล้วลืมทำไม
เสียงพิณบ้านป่า
สะกดสาวนานั้นไม่ได้
เธอทิ้งถิ่นเจ้าพินจึงพ่าย
อยากตายให้พ้นหนีคนเรรวน
เสียแรงเก็บใจไม่รักใครเลย
รักเตยคนเดียว
กลับเจอรักเบี้ยวแปรปรวน
ก่อนเจ้าทำอย่างนี้
ฆ่าพี่สินวล
ทิ้งให้พี่ครวญทำไมทำไม
ลืมคนชื่อพิณ
แน่หรือแม่กลิ่นดอกเตย
ไปแล้วไม่กลับให้เห็นเลย
น้ำใจเจ้าเอยร้ายจนเกินไป
พี่จนไปหน่อย
เจ้าจึงถึงคอยไม่ได้
ลืมรักเก่าของชาวบ้านไร่
อย่างไม่ถวิลเจ้าพินมันจน
