โลกนี้หรือใช่มีเพียงทรามวัย

ถึงไม่รักใช่แคร์อันใด

ไม่โศกใจเศร้าโศกา

ทั่วแคว้นแดนแผ่นดิน

สิ้นพสุธา

ใช่จะไร้เท่าใบพุทรา

หญิงหนึ่งพอหามาเคียงใจ

อย่าหมายคิดว่า

ชายจนปัญญา

หญิงหมื่นแสนทั่วแดนโลกา

เฝ้าสบตายังถมไป

อดรักใช่ดับดิ้นไม่ถึงสิ้นใจ

อดเสน่หาใช่พาถึงตาย

หญิงที่ปองหมายถมไปดีดี

ในโลกนี้หรือมีแต่เธอ

งามเลิศเลอเหนือเธอก็มี

แล้วไยต้องสนใจไยดี

งอนเสียจนเหลือที่

หยิ่งออกอย่างนี้ขอไกล

ชาตินี้ถึงไม่มีใครไยดี

ถึงขัดสนอับจนนารี

สิ้นสตรีที่เห็นใจ

จะขอครองโสดไป

ไม่ทุกข์สิ่งใด

ไม่ยอมขอเป็นทาสรักใคร

ขออยู่อย่างไร้ทุกข์ทรมาน

ในโลกนี้หรือมีแต่เธอ

งามเลิศเลอเหนือเธอก็มี

แล้วไยต้องสนใจไยดี

งอนเสียจนเหลือที่

หยิ่งออกอย่างนี้ขอไกล

ชาตินี้ถึงไม่มีใครไยดี

ถึงขัดสนอับจนนารี

สิ้นสตรีที่เห็นใจ

จะขอครองโสดไป

ไม่ทุกข์สิ่งใด

ไม่ยอมขอเป็นทาสรักใคร

ขออยู่อย่างไร้ทุกข์ทรมาน