เจ้าบินอ่อนล้า
หรือไรหงษ์ฟ้าจึงมาเลียบดิน
เจ้าอยู่พรหมมินทร์
แล้วใยมาสิ้นแค่เพียงพรมแดน
ติดกั้นอะไรหรือจึงไม่ใฝ่เมืองแมน
เห็นแคว้นเห็นแดนกันดารว่าเป็นบ้านงาม
ปราสาทเจ็ดสีล้วนแต่ดีมีล่อใจ
ด้วยเหตุไฉนถึงจึงไม่เห็นเช่นความงาม
ดินแดนแห่งเรานี้มีแต่ระกำ
ขาดไฟ ไร้น้ำ ต้องตามด้วยแสงเดือนดาว
หงษ์ฟ้าเมื่อยล้าบอกเรา
หงษ์ด้วยกันสัมพันธ์เพียงเจ้า
มาถึงนี่พอดีที่เรา
ส่งผ้าให้คลุมพอได้นุ่มกายเจ้า
แข็งแรง แล้วเช้า เจ้าก็คงจากไป
เจ้าบินอ่อนล้าข้าช่วยหงษ์ฟ้าเจ้าจงมีแรง
เผือกมันตากแห้งก็เสาะแสวงช่วยหามาให้
ทีตอนจากลา ไม่เคยว่าเห็นใจ
บทเรียนสุดท้ายเป็นกาอย่าหมายหงษ์ทอง
