อยู่ผู้เดียวให้ชิน

อ้ายเอง คนเก่า

คนที่น้องบ่เอา คนที่เจ้าบ่แคร์

เป็นจั่งใด๋แน ไปอยู่นำเขา

มีความสุข หลายบ่

ติดขัดอิหยังบ่ เริ่มต้นใหม่นำเขา

อวยพรให้เจ้า สุขขีเด้อนาง

ส่วนอ้ายกลับมาดูเเลเจ้าของ

อยู่ผู้เดียวคือเก่าบ่ตายง่าย ดอกหล่า

อาจสิเมื่อยสิล้า

ซึมอยู่ดอกน้ำตา

แต่กะพอสิฮู้ อยู่ว่า

ต้องเบิ่งหนังคนเดียว

กินข้าวคนเดียว

ไปตลาดคนเดียว

นอนกอดตัวเองให้ชิน

อาจสิหลับบ่ค่อยสนิท

ใจผวายาม ดึกๆ ดื่นๆ

ตื่น แต่ เช้า พับที่นอนเอาเอง

รีดเสื้อผ้าเอาเอง

เฮ็ดกับข้าวเอาเอง

บ่มีคนปลุกตื่นไปเฮ็ดงาน

ฝึกใจให้มันด้านๆ ทุกเทศกาล

ต้องอยู่ผู้เดียวให้ชิน

คนแพ้ ต้องดูแลเจ้าของ

ผู้รับฝากฮอยแผล ผู้บ่แม่นฮักแท้

ถึงมันสิแย่ต้องอยู่ให่ได่

ส่วนอ้ายกลับมาดูเเลเจ้าของ

อยู่ผู้เดียวคือเก่าบ่ตายง่าย ดอกหล่า

อาจสิเมื่อยสิล้า

ซึมอยู่ดอกน้ำตา

แต่กะพอสิฮู้ อยู่ว่า

ต้องเบิ่งหนังคนเดียว

กินข้าวคนเดียว

ไปตลาดคนเดียว

นอนกอดเจ้าของให้ชิน

อาจสิหลับบ่ค่อยสนิท

ใจผวายาม ดึกๆ ดื่นๆ

ตื่น แต่ เช้า พับที่นอนเอาเอง

รีดเสื้อผ้าเอาเอง

เฮ็ดกับข้าวเอาเอง

บ่มีคนปลุกตื่นไปเฮ็ดงาน

ฝึกใจให้มันด้านๆ ทุกเทศกาล

ต้องอยู่ผู้เดียวให้ชิน

ต้องเบิ่งหนังคนเดียว

กินข้าวคนเดียว

ไปตลาดคนเดียว

นอนกอดเจ้าของให้ชิน

อาจสิหลับบ่ค่อยสนิท

ใจผวายาม ดึกๆ ดื่นๆ

ตื่น แต่ เช้า พับที่นอนเอาเอง

รีดเสื้อผ้าเอาเอง

เฮ็ดกับข้าวเอาเอง

บ่มีคนปลุกตื่นไปเฮ็ดงาน

ฝึกใจให้มันด้านๆ ทุกเทศกาล

ต้องอยู่ผู้เดียวให้ชิน

ฝึกใจให้มันด้านๆ ทุกเทศกาล

ต้องอยู่ผู้เดียวให้ชิน