แค่เพียงสมมุติว่าหยุดคบกัน
ใจฉัน ก็สั่นเหมือนคนเป็นไข้
ถ้าในความจริง สองเรามีอันห่างไกล
ผลลัพธ์ที่เกิดกับใจ ก็คงเหมือนตายจากกัน
ด้วยความรักนั้นก้าวผ่านห้องใจ
อ่อนไหว เผลอใจให้เธอเกินกั้น
ขอบคุณเวลา นำพาเราใกล้ชิดกัน
จากเพื่อนเลื่อนเป็นผูกพัน
เพียงก้าวห่างกันวันไหน
ขาดเธอไม่ได้ หัวใจขอสารภาพ
กดโทรศัพท์ รับช้าก็ยังน้อยใจ
อยู่ใกล้จนชิน ไม่อยากได้ยินคำว่าห่างไกล
ขอร้องอย่าทำร้ายใจ ด้วยการหนีไปห่างกัน
ถ้าสิ่งใดนั้นที่ผ่านพ้นมา
หนักหนา จนเธอไร้ความเชื่อมั่น
เจ็บจนเหลืออด ก็โกรธได้แต่อย่านาน
เพราะใจที่ทรมาน คอยนานจะพาลสิ้นลม
ขาดเธอไม่ได้ หัวใจขอสารภาพ
กดโทรศัพท์ รับช้าก็ยังน้อยใจ
อยู่ใกล้จนชิน ไม่อยากได้ยินคำว่าห่างไกล
ขอร้องอย่าทำร้ายใจ ด้วยการหนีไปห่างกัน
ถ้าสิ่งใดนั้นที่ผ่านพ้นมา
หนักหนา จนเธอไร้ความเชื่อมั่น
เจ็บจนเหลืออด ก็โกรธได้แต่อย่านาน
เพราะใจที่ทรมาน คอยนานจะพาลสิ้นลม
