Κάτι αλλάζει όπως πέφτουνε τα φώτα

των φαναριων στην Πειραιως, στην Κηφισιας

κάτι αλλάζει τέτοια μέρα σαν και πρώτα

ψάχνει η πόλη μια χαμένη ευκαιρία.

Τη πόρτα κράτα να περάσει το φεγγάρι

να κάνει βόλτα στο δωμάτιο και να φύγει

αυτός ο κόσμος όλο λέει αλλού να πάει

κι όλο στα μάτια σου επάνω καταλήγει

Σου λέω κοίτα με, μου λες δε θέλω

μα πως μπορείς να μη πιστεύεις πια στα θαύματα

τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω

μα δε μπορεί να μη με αγαπάς τα Σάββατα.

Σου λέω κοίτα με, μου λες δε θέλω

μα πως μπορείς να μη πιστεύεις πια στα θαύματα

τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω

μα δε μπορεί να μη με αγαπάς τα Σάββατα.

Πες μου πως γίνεται να μη με αγαπάς τα Σάββατα.

Κορμιά δεμένα να πιστεύουν στην αγάπη

στα σινεμά, σε μια αγκαλιά, σε δυο αστεία

αυτή η μέρα μόνο αντέχει να υπάρχει

ψάχνει η πόλη μια χαμένη ευκαιρία.

Σου λέω κοίτα με, μου λες δε θέλω

μα πως μπορείς να μη πιστεύεις πια στα θαύματα

τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω

μα δε μπορεί να μη με αγαπάς τα Σάββατα.