Beni kimse sevmedi sen gibi içim direnir

Senin yokluğundan bu yana gönlüm aşk dilenir

Şimdi yüküm ağır dolu bir dert treni

Seni kırdığım için özür dilerim

Üzgünüm sana ayırmadığım saatlere

Üzgünüm sana uğramadığım günlere

Kırgınım eline dökmediğim güllere

Kırgınım yüzüne bakmadığım dünlere

Beni kimse özlemedi sen gibi vefasızlık ömrüm

Pişmanım sürekli ilgisizlik gördün

Kendi kazaklarımı liğme liğme etlerinden ördüm

Yüzüne bakmaya yüzüm yok ışıklarını söndür

Hayalet gibiydim seni anlamamak inancımdı

Kalbinde kiracındım

Meğer döktüğün her gözyaşı bir dar ağacıymış

Özlemek sana direnmekten acıymış

Velakin pişmanım inanmasan da

Görmesen de sesimi duymasan da

Senden bir beklentim yok be gülüm olmasın da

Bu basit bir mektup gözlerin dolmasın da

Benim gibi birini kalbin nasıl olurda sevdin

Nasıl olurda yıllar yılı gülümsemeni verdin?

Bak şimdi uzaktasın tek başıma bu derdi

Kafamı duvara vurarak taşıyorum kadın kendimi yendim

Kendime kızgın kendime kırgınım

Artık azalttım şu mürekkepli zıkkımı

Her dokunuş sen kendimden alamıyorken hırsımı

Al yokluğun sende kalsın tılsımı

Bana acılarını yolla kadın haketmiyorsun

Evde düzine düzine fotoğraf yetmiyorsun

Yaralarını kapat haketmiyorsun

Hala neden seviyor naz etmiyorsun