Βρεγμένο ρούχο η μοναξιά μου

Καθώς βαθαίνει η νύχτα

Την άλλη όψη της καρδιάς μου

Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα

Βρεγμένο ρούχο η μοναξιά μου

Που το φορώ και στάζει

Το μόνο που 'μεινε κοντά μου

Το δρόμο που 'φυγες κοιτάζει

Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου

Και το 'χεις πάρει μακριά

Φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου

Κι εδώ δεν ξημερώνει πια

Στην ανεμόσκαλα του πόνου

Κι απόψε ανεβαίνω

Μια σπίθα στη βροχή του χρόνου

Πάλι ξεχνάς πως περιμένω

Στην ανεμόσκαλα του πόνου

Χωρίς φιλί και χάδι

Σε μια γωνιά αυτού του τόπου

Πώς να τ' αντέξω το σκοτάδι

Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου

Και το 'χεις πάρει μακριά

Φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου

Κι εδώ δεν ξημερώνει πια

Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου

Και το 'χεις πάρει μακριά

Φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου

Κι εδώ δεν ξημερώνει πια

Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου

Και το 'χεις πάρει μακριά

Φόρεσες τον ήλιο στο λαιμό σου

Κι εδώ δεν ξημερώνει πια

Κι εδώ δεν ξημερώνει πια

Κι εδώ δεν ξημερώνει πια