จากเสี้ยวหนึ่งของชีวี
นานแรมปีเศร้าโศรกศัลย์
ตัวเรานั้นคือใครกัน
เนิ่นนานวันฉันยังไม่รู้ได้
ตั้งแต่เกิดฉันกำพร้า
บิดรมารดา
ผู้ให้กำเนิดฉัน
มีเพียงดาวเดือน
และดวงตะวัน
ที่ปลอบโยนฉัน
คลายเหงาเศร้าใจ
โลกช่างลำเอียง
และไร้ความยุติธรรม
หรือเป็นเวรกรรม
ที่ฉันนำติดตัว
พ่อแม่ลืมเรา
ช่างไม่นึกกลัว
จะดีหรือชั่ว
สุขหรือทุกข์
ไม่สนใจ
จะขออยู่สู้ชีวิต
จะไม่คิดโทษใคร
เมื่อช้ำแล้วขอช้ำต่อไป
แม้ดวงใจจะบอบช้ำมาก
จะขออยู่เพื่อความหวัง
เพื่อเป็นกำลังของเด็กน้อย
ที่กำลังเศร้าหงอย
กับเด็กกำพร้าน้อยน้อยต่อไป
โลกชั่งลำเอียง
และไร้ความยุติธรรม
หรือเป็นเวรกรรม
ที่ฉันนำติดตัว
พ่อแม่ลืมเรา
ช่างไม่นึกกลัว
จะดีหรือชั่ว
สุขหรือทุกข์
ไม่สนใจ
จะขออยู่สู้ชีวิต
จะไม่คิดโทษใคร
เมื่อช้ำแล้วขอช้ำต่อไป
แม้ดวงใจจะบอบช้ำมาก
จะขออยู่เพื่อความหวัง
เพื่อเป็นกำลังของเด็กน้อย
ที่กำลังเศร้าหงอย
กับเด็กกำพร้าน้อยน้อยต่อไป
